Zo !!
Ik heb even een dagje genomen om bij te komen van mijn 2e Arrow Classic Rock Festival.
De allereerst heb ik ooit meegemaakt in Lichtenvoorde, en zondag ben ik met Natas' en onze goede vrienden Rob en Monique afgetaaid naar Nijmegen voor alweer de 6e editie van dit mooie festival.
Met de trein ja, ja ;o)
Bij aankomst werden we al gelijk met het eerste minpuntje geconfronteerd.
Lange, heeeeeeele lange rijen.
De bottelneck bij de ingang was te smal en liep niet erg vlot door.
Maar het zonnetje scheen er gezapig op dus met een warme nek maar een beetje doorschuifelen.
Het nadeel was dat REO Speedwagon al begon terwijl wij nog schuifelden.
En hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik dat niet erg zou vinden, bleek ook deze band een zwaar geval van "Als je alleen het grootste hitje kent mis je een hoop".
Met het wegvallen van de band 3 Doors Down had Speedwagon de ondankbare taak het festival te openen, maar ze deden het met een grote dosis aanstekelijk enthousiasme en zeer aanstekelijke muziek.
Ik denk dat ik maar eens een Greatest Hits van REO ga aanschaffen en dat ze dat bij mij bereikt hebben zegt heel veel over hun optreden.
Een goed begin !!
Na deze opening zette aan de andere kant van het terrein de Zwitserse band Gotthard de show door.
Die hebben we laten schieten om het festival terrein een beetje over te sloffen en de nodige merchandise aan te schaffen.
De enige keer dat mijn oren een beetje hun kant op tuitte was toen ze een cover van Deep Purple's/Kula Shaker's Hush speelde.
De hele dag door zou blijken dat ik me meer met de bands op het Rock Garden podium zou vermaken dan het Open Airrow Rockstage.
Zo ook de 3e act van de dag, en de eerste band waar ik reikhalsend naar uitkeek, Journey !!
Dat reikhalsend was overigens wel letterlijk.
Een of andere kapitalistische oetlul had verzonnen dat er dit jaar ook VIP kaarten waren (2x zo duur) en dat mensen met zo'n kaartje de eerste 30 meter tot het podium mochten bewandelen.
Met als gevolg dat in die eerste 30 meter mensen met de rug naar de band stonden om naar het 'gewone volk' te kijken, en daarna pas de die-hard fans stonden te juichen tegen een metalen hek aan. BELACHELIJK !!!
Heb ik me echt kapot aan geërgerd.
Maar goed, terug naar Journey.
Het verhaal zal zo onderhand wel bekend zijn.
Journey had een zanger met een heel aparte en vooral karakterestieke stem, Steve Perry.
En sinds die bij de band vertrokken was lukte het de band maar niet om nog van de grond te komen.
Ze probeerde het met Steve Augeri, die zijn strot kapot zong om de nummers van Perry te halen, lieten drummer Castronovo zingen, ze huurde Jeff Scott Soto in, goeie zanger bij de verkeerde band, en op het laatst zong zowat de hele band een nummer on stage.
Tot gitarist en oprichter Neal Schon op internet ging surfen en op You Tube een filmpje vond van de, uit de Filipijnen afkomstige, Arnel Pineda en zijn coverbandje.
De letterlijk arme Arnel kreeg een uitnodiging voor een auditie, bracht een ton aan enthousiame, onschuld en soul mee, en reist nu met zijn eigen helden de wereld af als lead zanger van Journey.
EN hij leverde met de band de eerste Journey CD af die echt klinkt als Journey, sinds het vertrek van Perry.
Kijk hier maar eens voor een mooie versie van dit verhaal door de band zelf.
De kleine Arnel danste als een door Manitou bezeten indiaan over het podium en stak schril af tegen de met zonnebril getooide (en dus afstandelijke) Schon.
Maar het optreden stond als een huis en Arnel is een fantastische zanger die live MEER dan waar maakt wat hij op de nieuwe Journey plaat Revelation al liet horen.
Op het andere podium ging het progressieve Kansas verder.
Hebben we ook min of meer laten schieten, maar achteraf vond ik dat jammer.
Alleen het eind van het optreden van deze band met lead violist i.p.v. lead gitarist hebben we gezien.
Als ik ze ooit weer eens op een festival tegen kom ga ik ze beter bekijken.
Wat ik gezien heb zat retestrak in elkaar.
Zo rond etenstijd (voor ons tenminste) hebben we al kauwend Def Leppard bekeken vanaf de zijkant.
Hoewel deze band, in de jaren 80, mede opkwam met veel andere bands waar ik WEL van ben gaan houden, heb ik Def Leppard nooit echt in mijn bloed gekregen.
Soms gebeuren dat soort dingen gewoon.
Zanger Joe Elliot zat wel bij de 2 a 3 zangers die die dag het meest lieten horen dat ze absoluut niet meer zijn wat ze geweest zijn.
Als je naar een festival gaat met bands van 20, 30 of zelfs 40 jaar oud, dan moet je niet denken dat ze nog klinken als in hun Prime-Time, maar in een aantal gevallen is het echt schrijnend.
Wel lekker Animal en Poor Some Sugar mee geblerd (beter dan Elliot zelf ;o) )
Aan de andere kant was er niet veel voor nodig om ons te overtuigen van overbodigheid van de band Twisted Sister op het festival.
De band die als gimmick de grote bek van zanger Dee Snider ("Hey you sick Motherfuckers") en verwijfde make-up hebben, konden ook met niets anders dan die gimmicks overtuigen.
muzikaal is het niet veel bijzonders.
En de helft van de speeltijd besteede Snider er aan om te vertellen dat hij eigenlijk headliner had moeten zijn, en dat de mensen die aan de andere kant op Whitesnake zaten te wachten eikels waren die de verkeerde kant opkeken.
Nee, mijn bloed (en stembanden) begonnen pas weer te koken bij Whitesnake.
Een van mijn all time favourite bands en zangers (David Coverdale).
Het optreden verliep ver van vlekkeloos, Coverdale liep constant in gebaar en verbaal aanwijzingen te geven (over drinken of monitoren die het niet deden), met zijn hoofd te schudden tot het moment dat je 'm echt kwaad zag worden.
Maar het was fantastisch om 3 nummers te horen van het waanzinnig goede nieuwe album Good To Be Bad.
Vooral Lay Down Your Love.
Het nummer Love Ain't No Stranger werd opgedragen aan oud Whitesnake gitarist Mel Galley die momenteel in de laatste dagen van terminale kanker leeft.
De beide gitaristen Doug Aldrich en Reb Beach deelden samen het podium nog voor een spetterende solo.
En aan het eind kwam, onder luid gejuich, Adje Vandenberg op het podium om Whitesnake's grootste hit Here I Go Again mee te spelen.
Wanneer kom je nou eens met Vandenberg op Arrow spelen Adje ??
Het publiek vraagt er al jaren om.
Op festivals, met maar een uur speeltijd, komt Whitesnake eigenlijk niet goed tot zijn recht, maar desalniettemin, een hoogtepunt dit optreden.
Op de Rockstage was het aan Mötorhead om die kant van het terrein af te sluiten.
Altijd leuk om de onverwoestbare Lemmy Kilmister en zijn mannen te zien raggen.
Altijd degelijk, altijd Rock 'n' Roll, maar vooral ook altijd hetzelfde.
Als je een nummer hebt gehoord heb je ze allemaal wel gehoord.
Voor een hoop mensen een hoogtepunt, voor mij vooral geinig.
Het venijn zat 'm in het slotstuk van de dag.
Kiss !!!!!!!!!!!!
Jemig wat gaat deze band al lang mee.
Ik weet nog zo goed dat ik op de basis school voor Kiss was. (Het was dat of Abba)
Het lijkt wel een eeuwigheid geleden.
Ter ere van het 35 jarig bestaan van hun album Alive speelden ze een groot deel van dat album in hun 2 uur durende show.
En alles er op en er aan.
Ze kwamen binnen op een podiumlift hoog vanuit de lucht, vol in de make up, gigantische plateauzolen, waanzinnige outfits.
Er zat een vuurspuwende Gene Simmons in die veelvuldig die lap van een tong eruit gooide, een bloed spuwende Gene Simmons die zelfs met bas en al naar een plateau 20 meter hoog vloog tijden zijn solo.
Gitarist Tommy Thayer schoot tijdens zijn solo met vuurwerk ( wat UIT zijn gitaar kwam !!!) het podium aan flarden, drummer Eric Singer ging tijdens zijn solo meters de lucht in met drumstel en al.
Zanger Paul Stanley (ook een voorbeeld van niet meer zo goed bij stem) ging met een kabelbaan naar het midden van het terrein om de minder betalende maar veel echtere fans van dichtbij te ontmoeten.
En ondertussen vloog overal vuurwerk (en gewoon vuur) de lucht in.
A-LLE-MACHTIG wat een show !!!
Ontzettend gaaf om dit zo meegemaakt te hebben.
Na afloop voor het laatst in een hele lange rij gestaan om de opname van de show die Kiss net gespeeld had op dubbel CD te bemachtigen.
Een uniek concept om A: een leuk aandenken te hebben, en B: de bootleggers op hun eigen terrein te verslaan.
Terug naar huis bleef de adrenaline nog lang stromen.
Kijk hier nog even om mijn partners in crime te zien tijdens het optreden van Kiss.
Wat mij betreft volgend jaar Vengeance, Vandenberg, Joan Jett, Steve Miller band, Uriah Heep, Nazareth (!!!) en afsluiten met AC DC of Van Halen met David Lee Roth.
Dan ben ik er zeker weten weer !!
En morgen naar Bruce Springsteen......The Rock Keeps On Rollin'.......Hallelujah ;o)
greetz,
Harrie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten