A-MA-ZING !!!

Gisteren na een periode van bijna 2 jaar "in ruste" weer op het podium gestaan met mijn 'goede vriend' (hehehe) maar vooral muzikale bloedbroeder Rene Clemens.

En het was FANTASTISCH !!

In Cafe Bij Tante, in Elst hebben we 4 uur lang waanzinnig gespeeld.

Zonder te weten hoe en wat we gingen doen, puur op gevoel, hebben we de blues gespeeld en gerockt, en dat ging waanzinnig.

De zaal zat niet helemaal vol, maar het publiek dat er zat zorgde ervoor dat het wel leek alsof de tent bomvol zat.

Er werd volop meegezongen, meegeklapt en zelfs meegedaan.

En we hadden surprise guests !!

Als eerste onze 'goede vriend' Willy Slaats op mondharmonica.

Tjessus ik wou dat ik dat ZO goed kon.
Willy blies letterlijk op magistrale wijze extra leven in 3 van onze Blues nummers.

En de super vocalen van de wonderschone miss Elles Springs versterkte ons op versies van Proud Mary en Stand By Me.

Het was super Elles !! Een feestje zoals gewoonlijk ;) YOU ROCK GIRL !! thanx !!

Met slechts een korte pauze hebben Rene en ik 4 uur gespeeld en wie er niet was heeft ECHT iets moois gemist, iets wat iedereen die er wel was zal beamen.

U wilt weten wat dan ?? Check dit maar ;)

Maar jullie kunnen in de herkansing, want Rene en ik gaan dit zeker herhalen, om te beginnen nog een keer bij Tante.

Het was een feest van begin tot het eind !!

Ik wil een paar mensen via dit Blog bedanken:

Liesbeth en de rest van de Tantes - Voor de uitnodiging de mogelijkheid en de gezelligheid !!

Willy Slaats - voor 'Amazing Harmonics', 'Peavey rent' en verslaglegging

Elles Springs - die mij het plezier en de eer geeft van zingen met een dijk van een strot en de 'beauty' wil zijn naast deze 'beast'....en voor de foto's natuurlijk ;)

Jennifer - For being there, Don't become a stranger girl !! en onthoud...'It's My Life'

Mariska - Dat je er was zodat ik een liedje voor je kon zingen ;) love ya kleine muis

Kim - Niet veel dochters komen naar hun gekke vaders kijken. Hou van je meis !!

Natascha - voor de ogelooflijke mentale support en de kans om het deze keer goed te doen met het opdragen van een liedje ;) Kus van je Soul Mate

en last but not least:

Rene - mijn muzikale bloedbroeder....die mijn stem de wereld in heeft gebracht op een manier die ik alleen maar kan omschrijven als uniek. In Heart en Soul mijn vriend !!

greetz,

een dankbare Harrie die voorlopig weer even de buzzzzz heeft ;)

A Bluesfilled, Rockin' Sunday Afternoon

Gisteren met Rene geoefend en de laatste fijn tuning gedaan voor wat de basis moet worden van een magistraal optreden, de 27e in Cafe Bij Tante te Elst.

Check

http://www.cafebijtante.nl/muziek.html

voor alle info.

Don't miss it !!

Greetz,
Harrie

Mo' Blues....(Harrie's Blues part II)

Nog even wat van mijn favoriete Blues pluggen hier, voordat de verslagen van mijn avonturen met Rene, de demo's van Xtreme Midlife en mijn bijdrages op diverse geluidsdragers voorbijkomen hier.

John Lawton......

ex zanger van Les Humphries Singers (Yep die ja, van Mexicooooo) Lucifer's Friend en Uriah Heep.

Een machtig aardige vent die ik meerdere malen heb mogen ontmoeten, en waarmee ik zelfs het podium heb mogen delen.

Hij is mijn absolute favoriete all-time zanger.

En ook John heeft wat met de Blues.
Ooit nam hij een geheel door de Blues geinspireerde CD op genaamd Still Payin' My Dues To The Blues.

Het nummer Dog House stond op zijn laatste CD Sting In The Tale, met de John Lawton Band.

Sommige dingetjes zijn door bijna iedereen wel eens gedaan in het Blues wereldje.

Nummers als Need Your Love So Bad, Going Down, The Thrill Is Gone en Rock Me Baby zijn voor de Blues, wat Johnny B Goode en Blue Suede Shoes voor de Rock 'n' Roll zijn.

Rock Me Baby heb ik zelf ook op diverse plekken in blues nummers verwerkt.

Ik heb voor hier de versie gekozen van Johnny Winter omdat het A. een hele goede versie is, en B. omdat ik absoluut de meester Bluesgitarist Johnny Winter ergens in dit Blues verhaal kwijt moest ;o)

Om te zien is de beste man een wrak, altijd geweest eigenlijk, mager en verlopen, maar misschien verklaart dat ook waarom deze 'white boy' zo'n goede Bluesman is geworden.

Achter alle blues moet iets van pijn zitten.

Over typische nummers gesproken.

Je hebt van die nummers met een heel hoog kampvuur gehalte zoals ik dat noem.

Nummers die door iedereen gedaan worden, het liefst 10x truttiger dan het origineel.

Ik noem een Yesterday, een Blowin' In The Wind, een Knockin' On Heavens Door (in de Guns & Roses versie roepen ze dan, alsof dat het minder truttig maakt) een House Of The Rising Sun.

Ze komen je soms de strot uit.

Maar ho,.......soms staan er dan mensen op die zeggen:"Hier, ZO moet je dat spelen, ZO is dat bedoeld."

En dan ga je zo'n nummer ineens toch weer waarderen.

Zoals Leslie West deed met House Of The Rising Sun op zijn album Got Blooze.

Wat mij betreft de enige manier waarop het nog gespeeld mag worden bij het kampvuur. ;o)

Schotse rockers Nazareth, in Holland alleen beroemd vanwege hun hit Love Hurts, hebben hun voeten ook altijd stevig in de Blues gehad.

Nummers als Vigilante Man, Miss Misery, Don't Judas Me, When The Lights Go Down, allemaal uiterst lekkere Blues krakers.

Zo ook dit Woke Up This Morning. Blues optima forma, zoals ik het graag hoor.

Tony Joe White.

Schrijver van Randy Crawford's mega hit Rainy Night In Georgia en Tina Turner's Steamy Windows is de belichaming van de Swamp Blues.

Met zijn zweterige lage stem neemt hij je mee in de van muggen vergeven moerassen van Louisiana en de bayou's en Mardi Gras enz.

Ik heb gekozen voor het minder bekende As The Crow Flies, gewoon omdat ik het een mooi nummer vind.

Greetz,

Harrie

The Heat Is On....

Pinksteren nadert.

Traditioneel de tijd van popfestivals, dauwtrappen en wat al niet meer zij.

Maar 27 Mei word Pinksteren een werkelijk hemelse gebeurtenis.

Akoestisch Blues Rock Duo Clemens/Hendriksen treed dan op bij Cafe "Bij Tante".

Rene en ik gaan voor een legendarisch optreden, gammel zijn we nu al, dus het kan vanaf hier alleen maar beter worden Ha Ha Ha ;-D

Check Cafe Bij Tante's site voor de last minute details, en hou de datum vrij in je agenda.

Rene en ik zien onze vrienden graag in grote getalen verschijnen.

Groupies en Roadies zijn welkom.

Groupies mogen zich bij mij melden, Roadies verwijs ik graag naar de man met het zwaarste aparaat, Rene dus ;)

Tot de 27e in Elst!!

greetz,

Harrie

Harrie's Blues Part 1

Ik ben een Blues man.......soms denk ik zelfs nog meer dan een Rock man.

Qua muziek uiteraard, maar ook in het vermogen om me te wentelen in depressies en ellende, en daar dan weer inspiratie en vechtlust uit te halen.

Maar ik hou ook erg van Bluesmuziek.

De overbekende oude namen zoals John Lee Hooker, BB King, Albert King, Peter Green, Albert Collins, Howlin' Wolf etc. maar ook de Blues die je soms vind op minder voor de hand liggende plekken.

Let me take you on a trip through my misery.....oftewel, een korte run door een deel van mijn blues collectie.

Chris Rea is voor mij Bluesman Numero Uno.

En zonder twijfel de allerbeste slide guitar player die ik ken.

Na jaren van top 40 hitjes, luisterpop en meer dingen die de beste man zichzelf liet opdringen door de Platenmaatschappijen, was er een ernstige slopende ziekte voor nodig om Rea daar te brengen waar zijn hart lag.
Ik kan zo het beeld oproepen van de documentaire op de live DVD The Road To Hell & Back, het verslag van Rea's allerlaatste tour.

De allerlaatste omdat zijn ziekte het niet meer toelaat om te touren.
Rea legt zo'n 40 pillen klaar terwijl hij met een glimlach uitlegt dat hij die nodig heeft om te overleven, en dat hij na iedere dag spelen een dag rust nodig heeft.

Deze man speelt geen Blues, hij is Blues geworden.
Het aftakelende lijf compenseerde zich met een aan genialiteit grenzende creativiteit.
In 2005 schreef hij zo'n 150 songs van kwaliteit voor zijn 11 CD's tellende magnus opum Blue Guitars, een muzikale ontdekkingsreis door de Blues.
Het nummer Easy Rider van zijn eerste Blues CD Stony Road schreef hij over de nachtzusters in het ziekenhuis die in pijnlijke nachten de Valium kwamen langs brengen.....de Easy Riders.

Blues hoeft niet altijd langzaam en huilend te zijn.
Een goed voorbeeld daar van is Absolution Blues van Coverdale Page.

David Coverdale van Whitesnake en Jimmy Page van Led Zeppelin maakte in 1994 eenmalig een album genaamd North South.
Het werd eigenlijk het Zeppelin album wat nooit meer verschenen is.
Met beide voeten stevig in de Rock versneld Page hier de simpele Blues riff tot een staccato die Coverdale's snijdende vocalen tot het uiterste van hun kunnen dwingen.

Coverdale heeft weldegelijk ook een mooie, lage Bluesstem.
Gitarist Ritchie Blackmore heeft nooit echt veel opgehad met de Blues.
Maar in het Deep Purple nummer Mistreated, van hun album Burn (1974) met voor het eerst David Coverdale op zang, heeft hij toch jarenlang een verhicel gehad waarmee hij tijdens liveshows zijn bluescapaciteiten kon tonen.

En Coverdale laat zien dat hij vocaal gezien zijn roots in de Blues heeft.

Niet mijn beste uitvoering, deze live versie, maar gezien mijn opslag capaciteit, deze ook niet verkeerde versie.

Een andere zanger met grote Bluescapaciteiten is Paul Rodgers.
Ik ben vooral een liefhebber van zijn werk in Free en Bad Company.
Inmiddels kan ik bij mijn band XML wat van die nummers zingen en ik moet zeggen dat ik dat wel heeeeeel erg lekker vind.
Hier een mooi voorbeeld via I'm A Mover van Free's live CD.

Maar behalve van zangers is de Blues natuurlijk vooral het domein van de gitaarhelden.
Jeff Beck bijvoorbeeld.
Ik heb zijn albums Truth (1968) en Ola(1969) en (oneerbiedig door mij herdoopt "De Trut Hola albums") met de piepjonge Rod Stewart op zang.
Deze albums waren een blauwdruk voor de eerste Hard Rock albums, maar het zijn en blijven pure Bluesplaten.
Luister maar naar You Shook Me.

In Holland ben ik vooral een fan van Kaz Lux, voormalig Brainbox zanger.
Brainbox met Jan Akkerman was een psychedelische Bluestrip, later leerde Lux zichzelf gitaar spelen en klom in zijn eentje het podium op.
Volgens eigen zeggen omdat hij stokdoof aan het worden was en op die manier zichzelf nog een beetje kon horen.
Iets wat ik zelf heb mogen aanschouwen toen hij met Brainbox een afscheidstoernee deed.
Alles wat uit het publiek geschreeuwd werd moest men op het podium voortdurend herhalen.
Van zijn prachtige album Guitar Vocal het nummer Down Man, eigenlijk onderdeel van een medley vandaar de korte duur.

More Blues comin' to this theatre.....soon

Greetz,
Harrie

Koninginnedag

Op Koninginnedag ging spelen met vriend Rene (ook vanaf hier beterschap makker) helaas niet door, maar ik heb wel de gelegenheid gehad wat rommelmarktjes af te schuimen.

Heb vooral CD's voor een 1 Euro gescoord.

Een verzamel CD genaamd Kippenvel, met mooie rustige pop/rock songs, een CD van Queensryche en een van G3 het steeds wisselende trio van super gitaristen rondom Joe Satriani.

En voor de kids een hele stapel kinderen voor kinderen CD's.

Ik verbaas me over de ongelooflijke hoeveelheid Videobanden die nog steeds aangeboden word.

Wie nog een video heeft kan zijn hele huis volstouwen met banden voor 0,50 ct per stuk ;)

En oh ja, volgens zijn weblog hebben Rob de Nijs en ik wat gemeen.

Ontzettende last van de gele stuifmeel/hooikoorts. ;)

Totzover de update !!

Greetz,

Harrie