Soms krijg je van die berichten onder ogen waar je van denkt "WAAAAAAATTTT!!!?!???!".
Vanmorgen had ik er zo een.
De Duitse hard-rock formatie The Scorpions stoppen ermee.
Nog één laatste album, toepasselijk getiteld Sting In The Tail, en een massieve wereldtour en dan is het over.
Ik ben zo groot geworden met deze band.
Toen ik als hopeloze puber met mijn motorlaarzen en spijkerjas vol emblemen op deze aardbol ronddoolde, kwam er een trucklading aan historische hard-rock albums uit.
En één daarvan was Blackout van de Scorpions.
En vanaf dat moment was ik een fan.
De Scorpions begonnen als een soort Prog rock band, met hun album Lonesome Crow uit '72.
Met ster-gitarist Michael Schenker, broer van oerlid Rudolph Schenker nog in de gelederen.
Maar eerst genoemde werd al gauw vervangen door de charismatische Uli Jon Roth, en vanaf daar ging het los met Duitslands exportproduct numero Uno.
Roth, met zijn klassieke zowel als Hendrix invloeden en volstrekte metafysische hippie benadering stuwde de band tot grotere hoogtes.
met als hoogtepunt het klassieke live album Tokyo Tapes, opgenomen, U raad het al, in Tokyo.
In die tijd baarde de band vooral opzien door hun verwerking van naakt op de hoezen.
De hoes van Virgin Killer werd volledig verboden, en de blote borst op de hoes van In Trance werd door menig puber (in ieder geval deze puber) gekoesterd in de eenzame uurtjes.
Na Tokyo Tapes nam Uli Jon Roth afscheid van de band en werd hij vervangen door Mathias Jabs.
Met zijn komst en de komst van de New Britisch Wave Of Heavy Metal in de jaren 80 braken gouden tijden aan voor de Scorpions.
Zanger Klaus Meine, met zijn hardnekkige verduitste Engels was een show man zonder weerga en de live shows van de band uit die tijd zijn legendarisch.
De band specialiseerde zich in vlotte stadion rockers en prachtige ballads.
Een reeks hoogstaande albums werd afgesloten met weer een legendarisch live album: World Wide Live.
Opgenomen tijdens hun massieve Amerikaanse toer in '84 en '85.
Grijs gedraaid heb ik ze, allemaal
In de jaren '90 en onder druk van Grunge en House raakte de carrière van de band in verval, terwijl ze vreemd genoeg ook 2 van hun grootste hits scoorde met 2 ballads.
Het van fluitje voorziene Winds Of Change en Send Me An Angel.
Toen de band het van moderne dance invloeden voorziene album Eye To Eye opnam was de bodem wel bereikt.
Via een album met het Berliner Philharmonisch en een Acoustisch album keerde de band weer terug naar haar roots, en met 2 prima studio albums en een paar veel belovende dvd's dacht ik nog lang van de herboren Scorpions te kunnen genieten.
Maar schijn bedriegt.
Waar veel bands juist weer bij elkaar komen om op oude glorie te cashen, praten de leden van de Scorpions over hun pensionering.
Stoppen op hun hoogtepunt.
Er volgt nog een wereldtoernee en een album, en bij megasucces zou zo'n mening natuurlijk maar zo herzien kunnen worden.
maar voor het geval ze toch voet bij stuk houden, zijn de Scorpions mijn 'band to see this year' geworden.
Ik wil mijn helden nog één keer zien schitteren !!!
En hopelijk spelen ze mijn favoriete Scorpionstrack dan ook: The Zoo !!
En wat misschien wel het grootste gemis zal zijn is dat veel mensen de Scorpions zullen herinneren van de ballads.
Holiday, Still Loving You, Send Me An Angel en Winds Of Change.....
Maar ze schreven zoveel nog veel mooiere ballads, en die zullen waarschijnlijk altijd voor het grote publiek verscholen blijven.
De mooiste Scorpions ballad volgens mij ??
Ik heb lang getwijfeld uit de inmense keuze mogelijkheid....maar uiteindelijk moest het toch Lady Starlight worden
Ik hoop dat ik wat vrienden mee kan krijgen om afscheid te nemen van deze top band.
Tot die tijd.......
Enjoy the music...all music !!
greetz,
Harrie
