Depressie.....

Ik heb lang getwijfeld of ik onderstaande tekst hier moest plaatsen.
Het gaat diep en legt nogal wat van mezelf bloot.

Het moet hiet niet te zwaar worden en het is ook niet de bedoeling dat men denkt dat ze de noodhulp van de RIAGG deze kant op moeten sturen.

Aan de andere kant moet je ook wel eens op je gevoel af gaan.
En dat zegt dat het wel past in een proces op dit blog.

Ik heb de tekst in 1x geschreven en voor dat ik hem hier plaatste, vandaag nog even langs gelopen om de flow (het 'lopen' van de tekst) nog wat aan te passen.

De tekst is ergens in de afgelopen maanden geschreven, om aan mensen uit mijn directe omgeving iets duidelijk te maken van de destructieve gedachtengang die zich soms van me meester maakt als alles even tegen zit.

Het gevoel dat je je lijf aan je geest wil aanpassen of andersom.
Dat je je volledig in het bluesgevoel wil wentelen dat zich aankondigt.
Dat je eerst nog iets dieper de put in moet voor je weer naar boven wil.
Vergelijkbaar met nog even kopje onder gaan voor je het zwembad uit springt.

Je weet dat je eruit moet, dat het even koud is en rillen, maar dat thuis het lekkere rozige gevoel wacht.

Ik red me momenteel goed ook al zit het met name op het werk even flink tegen (ik word voor de 2e x in mijn carriere verplicht over geplaatst om redenen waar ik niks aan kan doen).

Ik heb een liefdevol en begripvol gezin.
Echte en hele lieve vrienden.
Waardevolle lotgenoten.
Veel positieven reacties uit vele en soms onverwachte hoeken.

Dus de onderstaande tekst is meer mijn stukje Korrelatie van de afgelopen maanden waar ik hiermee een beetje van inzichtelijk probeer te maken.

Depressie....

Laat me maar mijn schip verbranden
Laat me zonder wrakhout stranden
Ik heb behoefte aan de duisternis
Het stille donker dat ik mis

Als ik me voel zoals ik me nu voel
Als ik leef zonder een helder doel
Dan wil ik diep de put in kruipen
Het stuk zo mijn kraag in zuipen

In het donker straalt het laatste licht
Het wijst de weg en geeft me zicht
Totdat ik ook dat lichtje doof
Me van mijn laatste kans beroof

Ik wil nog dieper in het gore slijk
Tot ik de bodem van de put bereik
Kijken of het dan nog slechter kan
Waar ligt de grens van deze man

Al die shit en blues en ergernis
Je vraagt je af of dit nou alles is
Er moet meer zijn om aan mij te geven
Om me af te breken in dit leven

Geef me haat en pijn, verdriet
In welke volgorde scheelt me niet
Schop me, sla me, naai me, breek me
Verraad, verlaat, haat en steek me

Alles om maar goed te voelen
Wat ze met gevoel bedoelen
Want door de tranen en de pijn
Zal ik nooit gevoelloos zijn

Greetz,
Harrie