Harrie's Blues Part 1

Ik ben een Blues man.......soms denk ik zelfs nog meer dan een Rock man.

Qua muziek uiteraard, maar ook in het vermogen om me te wentelen in depressies en ellende, en daar dan weer inspiratie en vechtlust uit te halen.

Maar ik hou ook erg van Bluesmuziek.

De overbekende oude namen zoals John Lee Hooker, BB King, Albert King, Peter Green, Albert Collins, Howlin' Wolf etc. maar ook de Blues die je soms vind op minder voor de hand liggende plekken.

Let me take you on a trip through my misery.....oftewel, een korte run door een deel van mijn blues collectie.

Chris Rea is voor mij Bluesman Numero Uno.

En zonder twijfel de allerbeste slide guitar player die ik ken.

Na jaren van top 40 hitjes, luisterpop en meer dingen die de beste man zichzelf liet opdringen door de Platenmaatschappijen, was er een ernstige slopende ziekte voor nodig om Rea daar te brengen waar zijn hart lag.
Ik kan zo het beeld oproepen van de documentaire op de live DVD The Road To Hell & Back, het verslag van Rea's allerlaatste tour.

De allerlaatste omdat zijn ziekte het niet meer toelaat om te touren.
Rea legt zo'n 40 pillen klaar terwijl hij met een glimlach uitlegt dat hij die nodig heeft om te overleven, en dat hij na iedere dag spelen een dag rust nodig heeft.

Deze man speelt geen Blues, hij is Blues geworden.
Het aftakelende lijf compenseerde zich met een aan genialiteit grenzende creativiteit.
In 2005 schreef hij zo'n 150 songs van kwaliteit voor zijn 11 CD's tellende magnus opum Blue Guitars, een muzikale ontdekkingsreis door de Blues.
Het nummer Easy Rider van zijn eerste Blues CD Stony Road schreef hij over de nachtzusters in het ziekenhuis die in pijnlijke nachten de Valium kwamen langs brengen.....de Easy Riders.

Blues hoeft niet altijd langzaam en huilend te zijn.
Een goed voorbeeld daar van is Absolution Blues van Coverdale Page.

David Coverdale van Whitesnake en Jimmy Page van Led Zeppelin maakte in 1994 eenmalig een album genaamd North South.
Het werd eigenlijk het Zeppelin album wat nooit meer verschenen is.
Met beide voeten stevig in de Rock versneld Page hier de simpele Blues riff tot een staccato die Coverdale's snijdende vocalen tot het uiterste van hun kunnen dwingen.

Coverdale heeft weldegelijk ook een mooie, lage Bluesstem.
Gitarist Ritchie Blackmore heeft nooit echt veel opgehad met de Blues.
Maar in het Deep Purple nummer Mistreated, van hun album Burn (1974) met voor het eerst David Coverdale op zang, heeft hij toch jarenlang een verhicel gehad waarmee hij tijdens liveshows zijn bluescapaciteiten kon tonen.

En Coverdale laat zien dat hij vocaal gezien zijn roots in de Blues heeft.

Niet mijn beste uitvoering, deze live versie, maar gezien mijn opslag capaciteit, deze ook niet verkeerde versie.

Een andere zanger met grote Bluescapaciteiten is Paul Rodgers.
Ik ben vooral een liefhebber van zijn werk in Free en Bad Company.
Inmiddels kan ik bij mijn band XML wat van die nummers zingen en ik moet zeggen dat ik dat wel heeeeeel erg lekker vind.
Hier een mooi voorbeeld via I'm A Mover van Free's live CD.

Maar behalve van zangers is de Blues natuurlijk vooral het domein van de gitaarhelden.
Jeff Beck bijvoorbeeld.
Ik heb zijn albums Truth (1968) en Ola(1969) en (oneerbiedig door mij herdoopt "De Trut Hola albums") met de piepjonge Rod Stewart op zang.
Deze albums waren een blauwdruk voor de eerste Hard Rock albums, maar het zijn en blijven pure Bluesplaten.
Luister maar naar You Shook Me.

In Holland ben ik vooral een fan van Kaz Lux, voormalig Brainbox zanger.
Brainbox met Jan Akkerman was een psychedelische Bluestrip, later leerde Lux zichzelf gitaar spelen en klom in zijn eentje het podium op.
Volgens eigen zeggen omdat hij stokdoof aan het worden was en op die manier zichzelf nog een beetje kon horen.
Iets wat ik zelf heb mogen aanschouwen toen hij met Brainbox een afscheidstoernee deed.
Alles wat uit het publiek geschreeuwd werd moest men op het podium voortdurend herhalen.
Van zijn prachtige album Guitar Vocal het nummer Down Man, eigenlijk onderdeel van een medley vandaar de korte duur.

More Blues comin' to this theatre.....soon

Greetz,
Harrie