Ann Wilson (the many faces of Eve)

Ze zullen het allemaal erkennen. Melissa, Sheryl, Alanis.....als je ze vraagt wie de "Godmother" van vrouwelijke Rock vocalisten is, zullen ze allemaal Ann Wilson noemen.

Ann kwam na Janis Joplin of zelfs Big Mama Thornton, maar zij waren Blues zangeressen.
Rauw en onversneden, maar hun roots lagen grotendeels in de Blues.

Ann was met haar zus, de gitaarspelende Nancy Wilson, het stralende middelpunt van de band Heart, opgericht in 1970, althans, dat was het moment dat Ann de band kwam verstevigen. En 4 jaar later pas kwam haar jongere zus erbij. Samen schreven ze al muziek voordat ze konden lopen (zo gaat het verhaal tenminste).

Het zou tot 1975 duren voor de band echt uit de startblokken schoot, maar als zangeres en songschrijfster bouwde Ann al een flinke reputatie op voordat het grote publiek haar leerde kennen.
Maar vanaf het succes van hun debuutalbum Dreamboat Annie ging het als een speer.
Met classics als Magic Man, Crazy On You en het waanzinnig rockende Barracuda, zette Heart zich als eerste, door vrouwen geleide, "heavy" rock band op de kaart.
Geen zangeresje die de pophitjes van de jongens in zong, maar 2 zussen die zelf schreven wat ze speelden en er nog succesvol in waren ook.
De band was zwaar geinspireerd door Led Zeppelin, vooral hun Four Symbols album.
De mix van snoeiharde rock en acoustische sfeersettingen sprak de dames zeer aan en werd de blauwdruk van hun eigen muzikale koers. Goed te horen aan Dream Of The Archer.

Ook Blues was de dame's niet vreemd zoals te horen is op de live versie van Mother Earth Blues van het album Magazine

In de jaren 80 voelde Heart de veranderende cultuur feilloos aan, en schreef wederom wereldhits door met name mierzoete Power ballads te schrijven zoals What About Love, All I Wanna Do, Alone en Never.
Veel mooiere nummers als Nobody Home gingen ongemerkt aan het publiek voorbij.

Maar de roem begon haar tol te eisen, en waar menig man zich verloor aan drank drugs en vrouwen, verloor Ann zich in overdadig eten. Iets waar ze al sinds haar jeugd last van had.
De eens zo knappe Ann groeide en groeide en trok zich meer en meer terug uit het publieke bestaan.
Naar ze later zou zeggen niet omdat ze zich schaamde voor haar uiterlijk.
Maar bij optredens mocht niet meer zomaar gefilmd worden.
Er werden bijna geen videos of foto's meer verspreid, de band Heart ging praktisch op non-actief.
Tot in de jaren 90 Ann het podium weer besteeg.
In eerste instantie was daar het Blues/Folk hobby bandje The Lovemongers, maar vooral het daaruit voortvloeiende "unplugged" album The Road Home was een breekpunt in het herstel van Ann.
The Road Home is wat mij betreft het mooiste en beste "unplugged" album ooit, met het prachtige nieuwe nummer (Up On) Cherry Blossom Road (ontmaagding bezongen vanuit het oogpunt van een vrouw !!) en de prachtige Joni Mitchell cover River.
En met de acoustische versie van Barracuda bewezen ze dat ze nog konden rocken ook.
Ik herinner me de shock van Ann zien met zeer zwaar overgewicht. Ergens nog steeds een mooie vrouw, de strot was er nog steeds, maar een beetje triest werd ik er wel van.
Maar voor Ann was het het begin van een afslankstrijd, en vooral het verslaan van wat innerlijke demonen.
Ze liet een maagband aanbrengen, iets waar ze vrij open in de media over was.

Ze trad weer op, steeds meer, en in 2002 was daar weer een live CD en DVD van Heart, Alive In Seattle.
Daarop stonden de grote hits, nieuwe nummers als Sister Wild Rose en The Two Faces Of Eve en covers van nummers als The Witch en Black Dog. Ann heeft Led Zeppelin live altijd beter gezongen dan Robert Plant himself.
Heart was er ook niet de band naar om alleen maar als greatest hits juke-box op tournee te gaan, maar leverde dus ook ook nieuw materiaal.
Uiteindelijk volgde in 2004 het glorieuze come-back album Jupiters Darling uit 2004.
Waarin Heart de sfeer van de 70's in een hagelnieuw modern jasje wist te gieten via nummers als I Give Up en No Other Love.
Binnenkort komt ze met een soloalbum, en ik ben daar zeer benieuwd naar !!

Rock On Ann.

Greetz en Enjoy,
Harrie