Soms dan heb je van die dingen tegenover elkaar staan, waarbij het vrij onmogelijk is om beiden evenveel te apricieren.Er is sprake van tegenovergestelden, en ze bijten elkaar.
Ik kwam daarop in verband met iets wat ik later in dit blog nog laat terug komen, maar laat ik U een goed voorbeeld geven.
In 1984 nam David Coverdale met zijn band Whitesnake het album Slide It In op.
De band bestond op dat moment uit Mel Galley (ex-Trapeze) en Micky Moody op gitaar, Colin Hodgkinson op bas, good ol' Jon Lord op toetsen en Cozy Powell op drums.
Het album was een logisch vervolg op de Blues Rock die Coverdale vanaf het debuutalbum aan het ontwikkelen was.
Maar de Amerikaanse markt lonkte, en om die definitief te veroveren waren er volgens een aantal dwazen rondom Coverdale veranderingen nodig.
De plaat werd voor de Amerikaanse markt hermixt, en er werd nieuw bloed binnen gebracht.
Gitarist John Sykes verving Moody en Neil Murray nam de bas over.
Sykes, een meer flashy speler speelde nieuwe partijen in, en ineens was het album verkrijgbaar in een US mix.
En voor het eerst hoorden we Whitesnake nieuwe stijl.
De Whitesnake die via permanentjes en MTV tot Amerikaanse hitmachine zou verworden.
Lord en Galley verlieten de band teleurgesteld, en voor het eerst (en laatst) werd Whitesnake een band met maar één gitarist en geen keyboards meer.
Dat laatste werd gauw hersteld, maar van de blues roots was in de volgende albums 1987 en Slip Of The Tongue niet veel meer terug te vinden.
Succesvol werd Coverdale in die jaren wel.
De tours werden groot, de headlines fantastisch.......maar de fans waren verdeeld.
Sindsdien zijn er zij die Whitesnake kennen VANAF hun grote succesjaren, en zij die verlangen naar de Whitesnake van VOOR de succesjaren.
Persoonlijk denk ik dat Coverdale met zijn huidige Whitesnake een mooie balans gevonden heeft, maar daar waar het Slide It In aan gaat heb ik wel een duidelijke mening.
En dat kan ik het best aantonen met een voorbeeld.
Voor Slide It In werd een B-side voor een single opgenomen.
Need You Love So Bad, de prachtige bluessong, ook bekend van Peter Green's Fleetwood Mac.
De UK versie had alleen Coverdale's stem over Jon Lord's grommende Hammond.
En zo ontstond een bijna heilige kerk blues.
Prachtig.
Ik heb hem iedere band binnen gebracht waar ik ooit in gespeeld heb.
Voor de US versie, werd het stuk "ver-Amerikaniseerd".
In komen de synthesizer orkestraties, de 'metal-edge'.
Zijn ook liefhebbers voor.
U kunt zelf kiezen door op de linkjes te drukken.
Het moge duidelijk zijn dat ik meer heb met de UK versie.
Greetz,
Harrie
2 opmerkingen:
Correctie : Lord en Galley verlieten de band NIET teleurgesteld. Galley kwetste zich aan de hand en Lord kreeg een 'offer he couldn't refuse' voor de Deep Purple #2 -reunie.
Ook weer deels correct.
Uiteraard ging het mij er hier niet om om een perfecte Whitesnake bio te schrijven, maar het is algemeen bekend dat Lord nadat hij weer bij Purple toegetreden was zijn twijfel uitte over de richting die WS nam.
Hij had ernstige twijfel of een album wat "Slide It In" de tongue in cheeck niet iets te ver voorbij was.
En dat hij steeds verder weg gedrukt werd met zijn Hammond.
Ik ben het met je eens dat dat ook maar een tijdsbeeld was. Als je in die dagen naar een andere band overstapte hoorde het erbij dat je de vorige band wat negatief wegzette.
En Galley was wel degelijk teleurgesteld dat hij niet verder kon.
Kortom, ik heb het woord 'teleurgesteld' gebruikt om mijn minder Whitesnake onderlegde lezers iets duidelijk te maken zonder ze met zoveel details te vervelen dat ze de kenrn van mkijn boodschap missen.
Maar fijn dat er WS liefhebbers zijn die over mijn blog struikelen.
Hoe kwam jij hier zo verzeild ??
Greetz,
Harrie
Een reactie posten