Bayou belevenissen....aka Moeras Van Mijn Bestaan

Er zijn 3 culturen op deze aardbol die mij mateloos aanspreken.
Allen om verschillende redenen.

Zo heb ik altijd wat gehad met de Japanse cultuur, van kinds af aan al.
Is een beetje Bruce Lee zijn schuld.
Maar ook de Indianen en hun cultuur hebben me altijd aangesproken.

Een van de laatste culturen die me mateloos is gaan fascineren is de Cajun cultuur.

Cajun staat, kort door de bocht, voor dat deel van Amerika dat zijn wortels heeft in de Franse kolonieën in Amerika omstreeks 1700.
Verjaagd uit dat deel van het land dat ze Acadië noemde belande de Frans sprekende Acadians (in het Engels verbasterd tot 'Cajuns') in de moerassen van Louisiana.

Later kwamen daar nog veel ontsnapte slaven bij die hun aandeel leverde in de cultuur.
En het brandpunt van deze cultuur ligt toch wel in het bruisende New Orleans.


Maar wat zijn nou kenmerken van die Cajuncultuur.
De beeldvorming zogezegd.

De moerassen, met hun van muggen vergeven zinderende broeiende warmte.
Door de bevolking Bayou's genoemd.
Leefgebied van de vele alligators, en broedplaats van Voodoo en al haar rituelen.

Dat is een mooie plek om mee te beginnen in ons hoofd.

Er is een eigen eetcultuur (U kunt vandaag de dag nog Cajunkruiden kopen in iedere supermarkt) met kruidige en pittige specerijen, kip en garnalen en een plaatselijk gerecht met de minder smakelijke titel Gumbo.

De muziekstijl is ook een eigen cultuurgebonden stijl.
Men maakt gebruik van arcordeon, viool en acoustische gitaar en noemt de stijl Zydeco.
Een soort uptempo mix van country, blues en dixie. (Maar da's weer kort door de bocht)

Ik kijk altijd gefascineerd naar die muziekbands die voor begrafenissen uitlopen, en de 2 hebben wel wat met elkaar te maken.

En New Orleans heeft haar eigen Carnaval.
Het Mardi Gras.

Een feest van eten, drinken en dans en prachtige parades, en het mooie gebruik dat vrouwen nogal regelmatig hun borsten ontbloten.

Veel van mijn fascinatie is aangewakkerd door het feit dat Creedence Clearwater Revival nogal wat nummers maakte met referenties aan deze cultuur.

Met als hoogtepunt voor mij Born On The Bayou.
Een nummer waar de zompige moerassen, de door zinderende lucht gedreven blues, de sfeer van Mardi Gras allemaal in door klinken.

Een jaar of 2 a 3 was zingen van dat nummer bijna iedere zondag mijn kick off voor een nieuwe week.
Heerlijk nummer, maar om het met het juiste gevoel te zingen heb je wel wat kennis van de Cajun nodig.

Affijn, een tijdje terug begon ik met het schrijven van het nummer Moeras Van Mijn Bestaan.
Een nummer waar ik de sfeer, tradities en beelden van de Cajuncultuur in wou verwerken.
De tekst zelf is een Blues tekst die gaat over alle vormen van innerlijke strijd.

De combi is er een die ikzelf geslaagd en mooi vind.
Enjoy !!!!!!

Moeras Van Mijn Bestaan

Koortsdromen in mijn kop
Als naalden in een pop
Ze prikken zonder pijn
Zijn giftig met venijn
Al mijn demonen waren vrij
zoeken naar iets zwaks in mij
Want hier roept men de voodoo aan
In het moeras van mijn bestaan

Het bloeden van de nacht
Brengt muggen tot hun jacht
Onder het oppervlak
Staan ogen rood en strak
Onder het zwarte water daar
Schuilt een fel en scherp gevaar
En mist verhult de rode maan
In het moeras van mijn bestaan

De Cajun in mijn bloed
Zwerft tussen kwaad en goed
Terwijl ik zucht en zweet
Want alles hier is heet
Het voedsel en de vrouwen
De gospel en het rouwen
Ze branden als een zilte traan
In het moeras van mijn bestaan

Nu alles hier verstomt
Het afscheid nader komt
Van alles wat ik had
Het feesten en de stad
Mardi Gras en New Orleans
Ga met God ik zeg tot ziens
Al wat ik lief heb moet vergaan
In het moeras van mijn bestaan

Greetz,

Harrie

Michael.....

Ik wou iets heel anders schrijven.
Maar mijn hele ochtend draait om het nieuws dat Michael Jackson overleden is.
De King Of Pop.

Een van de laatste grote vernieuwers in de popmuziek.

Nu, nog voor de geruchten starten en de mythe begint, wil ik vooral vast houden hoe ik hem zag.
Als een zielige man.
Die tot voorbeeld zou moeten dienen voor iedere ouder die zijn of haar kind een idolspodium op douwt met het idee dat faam en beroemdheid het antwoord is op alles.

Een man ook die geniale liedjes schreef, die ook in mijn rockwereld erkenning kregen.
Mijn favoriet is Stranger In Moscow.
Een nummer (en videoclip) dat heel veel opsomt van het leven van Michael.

Ik plaats hier Billie Jean van Chris Cornell....mijn manier van eerbetoon.

Ik hoop dat Michael eindelijk de rust heeft die hij gezocht heeft van kinds af aan.
Dat hoop ik echt.

Greetz,
Harrie

Willem

Ik kwam bij toeval een oude bekende tegen.
Op zoek naar een specifiek album op internet kwam ik een mp3 versie tegen van een verzamelalbum van Willem Duyn.

Goeie ouwe Willem.
Ik had wat met Willem.
Vol levenslust, vol zelfspot, gezellig, schijt aan regels en structuur.
Willem was gewoon Willem.

Na zijsprongen en goedbedoelde maar oudbollige Engelstalige probeersels....

....in outfits als Speedway en Les Etoiles brak Willem voor het eerst echt door met Mouth en MacNeal.
Later werd dat nog Big Mouth en Little Eve.

De liedjes werden beter, en Willem werd gekker.
Met name in de clips.

Ik leerde Willem kennen in zijn eerste comeback.
In zijn eentje, en in het Nederlands, bracht hij Hollands meest briljante autobiografische songtekst: "Willem (Wat Heb Je Grote Handen)".

Ik hield van de liedjes van Willem.
Herkenbaar, want vaak waren het Nederlandse teksten over bekende Engelse/Amerikaanse hits.
Maar altijd met de bekende Willem nuchterheid en humor.

Als songschrijver vind ik nummers als Zal Ik Een Krekel Wezen, Dag Dikke Olifant (Whiskey In The Jar van Thin Lizzy) en Eerste Trein Naar Zandvoort nog steeds geniaal.
Ze zijn simpel maar effectief, vol humor en zelfspot.
Ik wou dat ik zo kon schrijven.

En Willems rauwe, doorleefde (en doorrookte en gemarineerde) stem, maakt dat zijn liedjes zelfs een soort Neder-Soul mee krijgen.

Ik denk dat Willem thuis misschien wel een heel andere man was.
Met kopzorgen, persoonlijke demonen om te verslaan en altijd die drang naar succes.
Maar daar merkte je op TV nooit wat van.
Daar was Willem altijd maf en vrolijk.

En mede daarom gunde de goden Willem een 3e come back.
Toen Bennie Jolink, zanger van Normaal, zijn motor nogal onbenullig oerendhard tegen een boom parkeerde zat de band Normaal zonder zanger.
En maar één man kon die markante Jolink tijdelijk vervangen.
Willem Duyn.

Door de Hökers liefdevol omgedoopt tot "Opa Willem" mocht Willem nog één keer groot succes hebben.
Zijn grootste.
Met een bewerking van het nummer Wünderbar, en met zijn eigen lijflied Willem in een liveuitvoering.

Op 4 december 2004 stierf grote Willem.
Ik vond Willem een toffe gast.

Ik mis Willem wel een beetje.

Greetz,
Harrie

Overleven

Kent U die reclame van Roosvice ??
Waar dat aandoenlijke jongetje, met een hoog "Petje Pitamientje" gehalte tegen zijn vader zegt: "Komt wel goed schatje"

Zo niet, hier is hij te zien.


Iets van de gedachte achter die reclame zit in een songtekst die ik een tijdje geleden schreef.
Ik stopte er iets minder humor in.
Maar wel het idee dat we dingen vaak zelf zo erg maken als we denken dat ze zijn.
En vaak, als we het niet zo opblazen, maar nemen zoals het is, blijkt het achteraf wel mee te vallen.

Kortom, als je jezelf maar overleeft komt het allemaal wel goed.
De basis cadans vond ik in een nummer All Sweet Things van de band No-Man.
Daar waar zij All Sweet Things zongen, hoorde ik in het begin You Survive Yourself.
Vraag me niet waarom.

Het hielp wel en het nummer "Overleven" is de uitkomst.
Enjoy !!

Overleven

Je draait je om
Je draait weer terug
En weer een nacht
Achter de rug
‘t Is niet de
Eerste keer

Je denkt teveel
Je tobt weer rond
Je weet het wel
’t Is ongezond
Maar het komt
Telkens weer

En je denkt
En je weet
Het komt vanzelf
En je denkt
En je weet
Het komt vanzelf

Pijn in je hart
Pijn in je geest
Maar ’t is de ziel
Die leid het meest
Leid van jouw
Zwaar gemoed

Stil in je hart
Druk in je hoofd
Alles verdwijnt
Wat je gelooft
Voel het maar
In je bloed

En je denkt
En je weet
Het komt vanzelf
En je denkt
En je weet
Het komt vanzelf

Je bent alleen
Het huis is stil
Je vogelt uit
Wat je nou wil
Is het ja
Of word ‘t nee

Beetje hemel
Een beetje hel
Zijn beiden mooi
En wil je wel
Je hebt er
Vrede mee

En je voelt
je voelt je
overleeft jezelf
En je voelt
je voelt je
overleeft jezelf

greetz,
Harrie

Even bijpraten III - Muzikale ontdekkingen

En Harrie, in al die tijd dat je niet zo druk was op je weblog, nog leuke dingetjes gekocht en/of ontdekt ??
Hmmmmm denk het wel.

Wat ik vooral erg leuk vind is dat steeds meer jonge gasten de oude lullen rock ontdekken, zich erdoor laten inspireren en daar super lekkere muziek mee maken.


Om te beginnen werd ik door mijn vaste muzikale dealer, Joep van Velvet Music in Ede, gewezen op de band The Parlor Mob.
Met duidelijke Led Zeppelin invloeden en een snufje Southern Blues ala The Black Crowes, was ik gauw verkocht.

De vergelijking met een bandje als Wolfmother dringen zich op, maar deze band is veel veelzijdiger.
het 8 en een halve minuut durende Tide Of Tears is een Blues parel zoals ze in de jaren 70 nog regelmatig gemaakt werden, maar die tegenwoordig zeldzaam zijn.


Check de band zelf op hun MySpace !!
Inclusief gave audioclips van het album !!

Een andere retegave band die ik niet kende maar die erg aan de deur van het doorbreken staat te kloppen, is het Nederlandse Drive Like Maria


Alleen die naam al is waanzinnig.
Hun debuut album, Elmwood, is net uit, en de vergelijking met grote jaren 70 Rock Blues bands is weer niet van de lucht.
Weer vallen grote namen als Zeppelin, Black Sabbath, ZZ Top.


En niet alleen mij zijn ze opgevallen, ook de echte grote bands als AC/DC en ZZ Top hebben deze band gevraagd voor hun voorprogramma.
En dat gebeurd niet als je van het niveau "zo, zo leuke Idols" bent.
Dan ben je echt goed.

Wat ik ook leuk vind is dat ze voor het Bluesnummer van het album, Die A Little More, de beroemde Amerikaanse singer songwriter Janis Ian hebben gevraagd.
Gewoon door haar een mailtje te sturen.
En verdomd ze deed het.
Gewoon omdat ze het een veelbelovend, goed bandje vond.


Absoluut Holands Glorie om trots op te zijn.
Check hun eigen site, en het album !!

Een nieuwe band maar bestaande uit "oude knakkers" is Chickenfoot.


Chickenfoot bestaat uit zanger Sammy Hagar (ex-Montrose, ex-Van Halen), bassist Michael Anthony (ex-Van Halen), drummer Chad Smith (Red Hot Cilli Peppers) en gitaar virtuoso Joe Satriani (ex-Deep Purple).

Vroeger noemden we zoiets een supergroup.
Nu ook nog trouwens.

Hun debuut album, is een smash hit, verpakt in een noviteit.
Het hoesje is zwart, tot je het met (hand) warmte opwarmt, dan komen de foto's te voorschijnt.
Waneer het weer afkoelt word het weer zwart.
Geinig en extreem uniek.


Zelden heb ik een album zoveel 5 sterren zien halen in zoveel verschillende bladen.
WAT een lekkere groovy ouderwetse (hard) rock plaat is dit geworden zeg.

De heren weten het beste uit al hun verschillende achtergronden samen te smelten tot het ultieme rock geluid.
De bijna 60 jarige Hagar rockt nog met een strot waar menig jonkie trots op zou zijn.

Smith en Anhony zijn een perfect ritmecombo van Groove en Power.
En Anthony zingt ook nog eens geweldige 2e stemmen.

Maar het meest valt Satriani op.
Geen mega ingewikkelde solo's met tirelantijnen en ego showing of, maar ouderwets riff werk.
Simpel waar het moet en geniaal waar het kan.


Een van de beste rockplaten die ik mezelf heb aangeschaft de afgelopen jaren.
En dat wil heel wat zeggen.
Check de band en hun nieuwste clip HIER !!
Ik hoop de band nog eens live te mogen aanschouwen, want dat schijnt een feestje te zijn.

Maar hoe zit het met de echt oude knarren dan ??
Nou, ik heb mijn oog ook laten vallen op een paar hele mooie heruitgaves van klassieke rock albums.

Lenny Kravitz debuut album Let Love Rule (volgens sommige nog steeds zijn beste) is uit in een 2cd 20th Anniversary edition.

Geremasterd en met extra tracks, demo's EN een 2e CD gevuld met liveopnames uit Boston en de Amsterdam Paradiso, is dit een must have.
De geluidskwaliteit is super opgekrikt en de bonustracks zijn echt de moeite waard.
Een echte klassieker dit album.

Pearl Jam is misschien meer voor liefhebbers, maar hun debuutalbum is nu uit in een Anniversary Deluxe version.

Het originele album, en het album opnieuw gemixt.
Demo's, Outakes en een DVD van het MTV unplugged concert maken deze 2cd/dvd combi tot een watertand project.

Met Slide It In en Slip Of The Tongue heb ik mijn geremasterde Whitesnake collectie compleet gemaakt.
Qua geluidskwaliteit top en een echte verbetering, maar qua extra's toch een kwestie van een gemiste kans.

In ieder geval blijft de UK persing van Slide It In nog van belang in je collectie, dus niet alle oude albums kunnen naar de 2e hands bak.
Maar ach, ik ben een fan, dus ook het halve werk is goed genoeg.

Tot slot doet het mij een genoegen morgen ter ere van vaderdag de Deluxe versie van The Who Sell Out te krijgen.
Misschien niet hun beste album, maar deluxe versies van The Who albums (ik heb er al 4) zijn altijd door Peter Townshend zelf overziene topproducties.

Ook nu weer, met het album voor het eerst in de originele Mono mix, en een met de nieuw geremasterde Stereo versie.
En nog een ton aan extra tracks die de fan tot grotere hoogte doen stijgen.
En het moge bekend zijn, IK BEN EEN FAN !!

Misschien worden mijn ontdekkingen ook de uwe, misschien niet, maar hoe dan ook.....
Enjoy the music......All the music.

Greetz,
Harrie

Vurig

Toen ik de tekst Vurig geschreven had zei ik tegen mijn vrouw:"Geen flauw idee waar het over gaat, dus het zal wel over seks gaan."
Dat weet ik niet zeker hoor, ik weet eigenlijk nog steeds niet goed welke kant het opgaat met deze tekst.

Op deze manier heb ik nog nooit echt geschreven.
Niet met een idee om precies OVER iets te schrijven, zonder een echte basis gedachte, gewoon..........ja, ik weet niet,........gewoon gaan.


Het is geschreven in een volledige flow in praktisch 1 take.
Ik was op mijn werk, had een slaapdienst en zat met een blocnote in bed gewoon te schrijven.
Achter elkaar door te schrijven in een bepaalde kadans.

Beelden en metaforen opschrijvend die zich achtereenvolgens zonder echt bewustzijn aan me opdrongen.

En nu teruglezend lees ik er wel een beetje Lust in.
Maar ook Zoeken, Zinderen en Zelfkennis, Verlangen, Verlossing en Vergeving.

Kortom, Vurig kan nog alle kanten op.
Voor U en voor mij.
Enjoy !!

Vurig

Zij is als de zon
Die het duister verdrijft
Zij is als de zon
Die haar liefde bedrijft
Hier in het donker
Wacht reikend haar hand
En ik pak haar aan
En ik brand, brand, BRAND

Wat je naarstig begeert
En je zielheil verteert
Wat je eeuwig vereerd
En het tij in je keert
Wat nog onderhuids wacht
En wat gloeit hels en zacht
Vlamt zo op vol van kracht
Brand een gat in de nacht

Tot er as overblijft
Er geen donker beklijft
Maar je stil en verstijft
Met de dorst die je drijft
Zoekt naar schaduw en rust
Zoekt naar iets dat je blust
En gevoelens van lust
In genade afkust

Maar je tranen zijn zilt
En de lucht hier die trilt
Dus je ziet wat je wilt
Want je waanbeeld verstilt
En het vocht dat je morst
In oases van dorst
Is de last die je torst
Met je kin op je borst

De woestijn van gevoel
Maakt de nacht tot een doel
Want het duister is koel
Maar de maan maakt haar zwoel
Spiegelt iets van de zon
Druppelt dauw bij de bron
Terug naar waar het begon
God ik wou dat het kon

Zij is als de maan
Die geen daglicht verdraagt
Zij is als de maan
die de sterren behaagt
Hier in het nachtlicht
Met haar ziel in het zand
Hier kust ze de zee
Tot ze brand, brand, brand

Greetz,
Harrie

Tearing down Tizoc...!!

Oh mensen, mensen.
Wat kan het leven raar zijn.
Afgelopen zaterdagavond ben ik voor het eerst legaal in Tizoc geweest.
Dat wil zeggen, de tent die voorheen bekend stond als Tizoc.
Ede's eerste echte grote discotheek bij restaurant Buitenzorg.

Ik was daar in mijn vroege jeugdjaren wel eens eerder geweest (ze hadden daar een hard-rock kelder vernoemd naar een nummer van Rush - The Temple Of Syrinx) maar zonder medeweten van mijn ouders.


En nu stond ik precies op die plek met mijn eigen band X-treme Midlife te spelen.
Op een Anniversary feest van een collega van onze drummer, mochten wij de spreekwoordelijke pannen van het dak spelen.
Supergaaf om met het heden zo'n stap in het verleden te maken.
Leuke tent ook.


Ondanks (of misschien wel juist daardoor, wie zal het zeggen) de introductie van onze bandmascotte, begon de avond niet minder dan rampzalig.

Met het aansluiten werd er voor de PA en basinstalatie een verkeerd stopcontact gekozen waardoor in een klap alle zekeringen van wel 4 apparaten eruit lagen.
Met een opgeduikelde zekering, een terstond opgehaalde nood basversterker en een nood mengpaneeltje, konden we, zij het zonder goede soundcheck en met beperkte mogelijkheden, toch van start.


Dan maar wat harder werken om er een feest van te maken was het devies.
En een knalfeest is het geworden.
De laatste noten hebben we afgetikt ergens rond 02:30 zondagmorgen, en het feit dat ik gisteren weer een slaapdienst moest draaien is me ook niet goed bevallen, maar man, man, man wat een grandioos publiek, wat een lekker feest, en wat lekker gespeeld.

Niet vlekkeloos, niet foutloos, maar gewoon RETE lekker.

Check de filmpjes hieronder voor een paar duistere clips van het optreden, geschoten met onze fotocamera door mijn lieftallige egaa.

Enjoy The Music !!!!!!!!

Greetz,
Harrie

Even bijpraten II - Alopetia update

Had ik de vorige x dat ik U vertelde over mijn Alopetia Areata nog iets haar met wat kale vlekken, inmiddels zijn we een stuk verder.

Geen wenkbrouwen meer, geen wimpers, geen baardgroei, geen lichaamshaar.
Makkelijk, en ook makkelijk om over te grappen, maar wel lastig als je in heel korte tijd jezelf niet meer herkent in de spiegel.

En anderen je ook niet meer herkennen en 2x moeten kijken om te zien of je het wel bent.

Begrijp me goed, ik wil het niet te zwaar maken, er zijn ergere dingen op de wereld, maar ik vind het wel lastig.
Je voelt je toch een beetje een freak.
Als een albino in een zwarte gemeenschap ofzo.

Toch binnenkort maar even naar de specialist in Nijmegen om te kijken of er iets meer duidelijkheid te krijgen valt over het verdere verloop van deze rare ziekte.

Heb vandaag wel een andere bril gekocht die wat beter bij het vernieuwde gezicht past.
En een stoere optreedbril met blauwe glazen.
Goed voor het opkrikken van het zelfbeeld.

Next op de lijst: Nieuwe muzikale ontdekkingen.
Tot gauw !!

Greetz,
Harrie

Meisje In De Stad...

Ik schrijf een stuk minder dan ik zou willen, maar de inspiratie wil niet zo vlotten op het moment.

Wekelijks razen er, zoals gebruikelijk, honderden losse ideeen en tekststukjes door mijn hoofd, maar het lukt me niet ze om te vormen tot een mooi geheel.
Te druk denk ik.

Af en toe lukt het nog wel.

Meisje In De Stad is een fictief verhaal.

De inspiratie/oorsprong ligt in het bekijken van beelden van een vriend van mij die op bezoek was bij zijn dochter in de grote stad.
(Die het daar overigens uitstekend doet om verwarring te voorkomen)

Ik ging nadenken over hoe het zou zijn om je kleine meid te hebben wonen in een grote stad waar duizenden gevaren en verlokkingen zijn.
Daar kwamen verhalen overheen van verloren meisjes in grote steden die ik regelmatig meekrijg in mijn werk.

En zo schreef ik min of meer in een 'flow', Meisje In De Stad.
Enjoy !!

Meisje In De Stad

Ze dwaalt eenzaam door de stad
Die haar opneemt in haar schoot
En terwijl de hemel huilt
Liggen al haar zonden bloot

In de massa anoniem
Waar het neon schreeuwt en hijgt
Kun je schuilen voor de pijn
Tot je absolutie krijgt

Haar zenuwen zijn open
En haar pijn rolt over straat
Ze is zo naakt en kwetsbaar
Als ze door de plassen waad

De straat adert naar het hart
Waar het leven trilt en klopt
En hier midden op het plein
Is waar alles even stopt

Hier spreid ze wijd haar armen
Legt haar hoofd zacht in haar nek
Een engel stil van steen
Op een goddeloze plek

Hier wacht ze op vergeving
Op verlichting van haar last
Tot de regen op het plein
Haar van al haar zonden wast

Ze zegt Vader vergeef me
Voor de spiegel die ik ben
Van de ziel van deze stad
Die ik in mezelf herken

En de wolken drijven af
De zon verwarmt elk terras
En de mensheid zag haar wel
Maar geen mens weet wie ze was

Ze hoorden haar statement wel
Als de graffiti op de muur
Een stille schreeuw fel van kleur
Mooi maar zinloos op den duur

Greetz,
Harrie

Even bijpraten..........

Als ik een tijdje niet blog betekent dat over het algemeen dat ik even superdruk ben geweest.
En dat was ik ook.

Maar dat betekent ook dat ik weer veel heb om over te schrijven.
Gun mij de eer U even bij te praten, om te beginnen op muzikaal gebied.

Om te beginnen ben ik met Natascha en Irina, op 1e pinksterdag, naar het Knipoogfestival in Boekel geweest.
En zoals bovenstaande foto bewijst ook nog de internetsite van het plaatselijke suffertje gehaal ;o)
Voor 15 piek krijg je een verscheidenheid aan rock voor je kiezen die, als er in ieder geval als je er al 1 of 2 van kent, zeer de moeite waard is.

Uiteraard zijn de locatie en de voorzieningen niet te vergelijken met een Pink Pop, maar ik heb minstens zo genoten.
Een deel van de muziek was van het soort brullen op orkaan kracht 12, maar er zaten een paar hele goeie, gedenkwaardige en leuke optredens tussen.

Om te beginnen de band DeWolff.

3 zeer jonge gasten gewapend met een (simpel) drumstel, een gitaar en een ouderwets Hammond orgel met Leslie.

Geinspireerd op de oude Zeppelin, Cream en Deep Purple sound spelen ze psychedelische blues rock alsof ze al jaren op het podium staan.

Denk dat ze maar 4 of 5 nummers gespeeld hebben, die in pure improvisatie opgerekt werden tot rockmonsters van 15 minuten +.

Voor een festival was het misschien raadzaam geweest als de jongens een korte rocker of cover er tussendoor gedaan hadden, maar talent en toekomst kan deze jongens niet ontzegt worden.


Ze speelden het terrein plat.

Helaas kon ik geen CD-tje van ze kopen, maar op hun MySpace site valt ook het een en ander te beluisteren.

De tweede band die mijn aandacht had was de door 2 pittige dames gedreven Lost Insanity.

Compleet met stage act bracht de band me helemaal terug naar de Hard Rock van mijn jeugd jaren.

De band heeft een paar super lekker in het gehoor liggende (eigen !!) nummers in hun setlist, waarvan het nummer Bad & Nasty zo door ieder classic Rock band op zijn of haar repertoire gezet kan worden.

Ze maakte leuk contact, en deden, als eerste band die dag, super hun best een feestje te bouwen met het publiek.

Mij hadden ze zoals U hierboven ziet, helemaal te pakken.

Niet in het minst door het feit dat een knappe dame die kick ass gitaar speelt, zo wie zo al mijn aandacht heeft.

Al was ik blind en doofstom, dan nog had deze dame mijn aandacht gehad ;o)

De band waar ik de 15 Euro zonder meer al voor over had was hoofdact Vengeance.

Grondleggers van de Nederlandse Heavy Metal/Hard-Rock scene (samene met bands als Bodine, Picture en Vandenberg) en een band waar ik al vanaf mijn pubertijd fan van ben.

En omdat ik ze in mijn puberjaren heb moeten missen, leek het me leuk om een keer de kans te grijpen.

Zeker nu ze weer terug zijn op de vaderlandse podia en (goede !) nieuwe CD's maken.

Nu heeft zanger Leon Goewie al een reputatie van feest beest pur sang, maar in Boekel had hij wat al te ruim ingedronken.

Hij had een verjaardagsfeestje van een goede maat gevierd, die werd later ook nog even op het podium getrokken.

Maar terwijl er hele pullen bier en flessen Jack Daniels in en over Goewie werden gegoten, wist hij het einde van de set toch nog te halen.

Hij moest wel continu hele grote vellen met tekst voor zijn neus laten schuiven, maar ook dat mocht de pret niet drukken.

Niet het beste optreden wat ik ooit gezien heb, maar zeker een van de meest memorabele ;o)

En het eind van de hele drukke week/periode werd gemarkeerd door een benefiet optreden van X-treme Midlife bij de Mariënborn school in Oosterbeek.

Gelukkig was het een beperkt optreden, want door de drukte had ik mijn eigen lijf een beetje ondermijnd.

En was daardoor niet optimaal bij stem.

Het was wel een geslaagd (en gelukkig droog optreden) en een goede voorbode van een periode waarin we als X-treme Midlife middels optredens graag willen laten zien hoever we weer gegroeid zijn als band.

Hou onze site in de gaten voor optredens !!

Zie hieronder nog een opname van ons terwijl we Almost Cut My Hair van Crosby Stills, Nash & Young doen.

Er valt nog veel meer te vertellen, maar dat is voor later.

Enjoy the music.....all music !!

greetz,
Harrie