Neal Morse

Ik leerde Neal Morse kennen via mijn oude buurjongen Berry, die mij liet kennis maken met de 'nieuwe' Prog Rock giganten Spock's Beard en Transatlantic.

Die laatste band werd door de muziekpers als een superband gezien omdat hij werd samengesteld uit leden uit alle prog rock bands die er toe deden rond die tijd: Spock's Beard, The Flower Kings, Dream Theater en Marillion.

Ik volgde ze van de zijlijn, tot een jaar of 2 geleden mijn oog op een artikel viel in het lokale sufferdje (Ede Stad ofzo) waarin werd aangekondigd dat Neal Morse een aantal meetings zou geven in Ede waaronder in Evangelische boekhandel De Bron.

Op de dag van mijn moeders verjaardag toog ik 's avonds naar de boekhandel om Neal voor het eerst live te zien, en ik moet bekennen, daar klikte wat.

Ik wist dat Neal zijn bestaan in de zeer bekende Prog-Rock bands had opgegeven omdat hij, zoals we dat zo mooi zeggen, "In de Heer was" geraakt.

Na enkele jaren geworsteld te hebben met zijn religieuze gedachtes (er is wel 'iets', maar ik weet niet wat) zorgde de miraculeuze genezing van zijn dochtertje ervoor dat hij zich volledig over gaf aan zijn God en alles vanaf dan in het teken van zijn Verlosser stelde.

Maar op de dag dat ik hem op de trap van De Bron zag spelen, zag ik geen zweverige oude sok met zwaar EO gerelateerde muziekwerkjes, maar een zeer begeesterd man die zijn verhaal zo vertelde dat het me raakte en tot op de dag van vandaag blijft intrigeren.

Muzikaal heeft hij ook geen milimeter ingeleverd van zijn genialiteit en blijft hij albums op ons afvuren die Prog Rocken bij het leven.

Tekstueel gaan ze over wat Neal nu bezig houd. En daar is niks mis mee, omdat hij over het algemeen niet de neiging heeft 'prekerig' te worden in zijn teksten.

Vanaf zijn eerste album Testimony, een relaas over zijn 'bekering', tot het laatste album Sola Scriptura, over Maarten Luther, ben ik een groot fan.

Alleen zijn album "?" (Question Mark) heeft mij tekstueel nooit kunnen grijpen, omdat hij daar naar mijn bescheiden mening een bijbelstudie les gaf die slechts voor gevorderden nog te volgen was.

Maar het mooiste is dat hij ZEER regelmatig (2 a 3 x per jaar) mijn thuisdorp Ede bezoekt voor meetings en optredens.

En waar hij dat ook doet, altijd is Neal heel gewoon benaderbaar, en open voor een gesprek of discussie over zijn huidige werk.

Of voor een foto of handtekening. Een super aardige vent met tijd voor iedereen.

Alsof Mick Jagger bekeerd is en in je plaatselijke kroeg met een akoestisch gitaartje zijn nummertjes staat te spelen.....zoiets.

Want in zijn 'grote bekende tijd' speelde Neal voor overvolle Ahoys, en bepaalde de alcohol grotendeels of hij wel of geen zin had in een 'get-together' met zijn fans.

Als progmuziek jou ding is, bands als Marillion, Dream Theater, Pink Floyd, Genesis.....en je bent niet bang voor iemand met een positieve boodschap raad ik van harte Neal's nieuwe album Sola Scriptura aan.......of misschien nog beter, zijn album's Testimony en Snow (de laatste met Spock's Beard).

En kom gerust de volgende x langs als hij ergens in Ede speelt. Het geeft mij x op x een zeer goed gevoel.

Greetz,

Harrie