Retro is weer helemaal in in de muziekbusiness.Dat wil zeggen, veel bands trachten terug te keren naar hun "oude sound" en een hele groep nieuwkomers probeert ze voor te zijn met het simpelweg kopieëren van die oude sound.
Hele hordes zangeressen meten zich een Dusty Springfield strotje aan, en legio rockbands trachten met een Led Zeppelin/Black Sabbath mixed sausje hun waar aan de man te brengen.
Zelden overtreft het het origineel, zelden is het origineel.
Maar zoals altijd zit er in die grote pap altijd weer hier en daar een krent die het ontdekken waard is.
Bij de laatste Classic Rock Magazine zat een promo CD met muziek waar we op kunnen letten (volgens het blad zouden MOETEN letten) in 2009.
Daarop een 10 minuten durende track van de uit Brighton, Engeland afkomstige progressieve rockband Diagonal.
Luisterend in de auto, op weg naar mijn werk, drukte ik 'm 2x op repeat (het is ongeveer een half uur naar mijn werk) en op de terugreis weer.
Alsof ik op een platenbeurs een obscuur LP-tje uit de jaren 70 gekocht had en op mijn platenspeler thuis zat te luisteren.
Herinneringen aan de eerste keer dat ik In A Gadda Da Vida van Iron Butterfly in zijn volle glorie hoorde drongen zich op.
Vergelijkingen met King Crimson, Yes, Hawkwind, Colloseum mixten zich met de gevoelens die lang uitgerekte nummers van bands als Deep Purple en Uriah Heep, vooral op de legendarische live albums uit de jaren 70, ooit opriepen.
Alsof deze gasten nooit meer naar een noot muziek hebben geluisterd sinds 1979.
En na 30 jaar oefenen in een garagebox nu voor het eerst met deze plaat naar buiten komen.
Toegegeven, je moet er van houden, maar als je in meer geintreseerd bent dan recht toe recht aan liedjes raad ik je aan deze band zeker eens te beluisteren.
Om te beginnen met Semi-Permeable Men-Brain.
Alleen de titel al ;o)
Enjoy !!
Greetz,
Harrie
2 opmerkingen:
Hoi Harrie,
klopt als een bus: veel reto in de muziekwereld these days, en ik vind het wel oké! Thuis maakt het dat mijn dochters weer willen luisteren naar oude muziek en ze herkennen dan de inspiratiebron van huidige artiesten. Wat te denken van Josh Stone? Heerlijke soul! Mijn dochter luisterde laatst naar Aretha Franklin en herkende de inspiratie-bron voor Josh Stone! Sindsdien liggen er soulplaten van Pa in de cd-speler!
Willy
Daar waar het hernieuwde waardering oplevert voor oude helden ben ik helemaal voor.
Maar als de Dusty klonen over elkaar heen struikelen met een zwaar gebrek aan originaliteit (Adele, Duffy, Amy Wino etc.) kan ik ook wel een meewaarig mijn hoofd schudden......en Dusty met mij denk ik ;o)
Mijn dochter bewandeld de weg van de Gothische Symphonische Progressieve muziek met mij.
Via Within Temptation en Fantasy heb ik haar aandacht voor Tolkien geinspireerde albums van Jon Anderson en Rick Wakeman en meer Prog werkjes.
Leukst wat er is, samen met je kids op ontdekkingsreis.
greetz,
Harrie
Een reactie posten