Verhuizen....

Nee, ik blijf gewoon wonen waar ik nu woon.
Tenminste, daar ga ik net als ieder normaal mens vanuit.

Mijn ouders gingen daar ook vanuit, tot ze aan het begin van de zomer toch verplicht werden te verhuizen.
Nieuwbouw plannen van de gemeente.

Dat was voor mensen die meer dan 40 jaar op dezelfde plek hadden gewoond en daar ook niet weg wilden, een hele toer.

Uiteindelijk hebben we ze verhuist, en was ik de laatste in dat oude huis toen ik de sleutels overdroeg aan de mevrouw van de gemeente.
Dat huis was ook 40 jaar mijn "Thuis" geweest.
Ook nadat ik er vanuit trouwde op 3 augustus 1990, bleef het mijn ouderlijk "thuis".

De plek waar ik leerde leven, en leerde van de dood.
De plek waar ik leerde dat wat je niet kunt leren is wat je voelt.

Mijn eerste geschaafde knie, mijn eerste vriendinnetje.
Mijn eerste keer alles, dus ook dat ja.

Veel te diepe kuilen graven, om trots de blootgelegde rioolpijp als schat te presenteren aan mijn veééél minder opgetogen vader.
Maar ook met mijn vader de kuil gegraven om onze lieve hond te begraven.

Toekomstplannen gemaakt.
Toekomstplannen laten varen.

40 jaar van mijn leven was iedere belangrijke gebeurtenis direct of indirect met dat 'thuis' verbonden.
Iets van de melancholie van mijn laatste momenten alleen in dat huis heb ik willen vangen met het gedicht/de tekst "Verhuizen"

Enjoy !

Iedere kamer is leeg en kaal
Stilte van een kathedraal
Geen gas, geen water en geen stroom
Alleen nog scherven van mijn droom

Met een verhaal in elke steen
Kijk ik door de stilte heen
Ik zoek de woorden van de tijd
Rode draad die mijn droom bevrijd

Elke schaduw is me bekend
Elke groef door mij herkend
Link ze aan krassen op mijn ziel
Dromen van mij waar ik voor viel

Kale plekken waar ik ooit liep
Echo’s van wat ik ooit riep
Dan komt het besef hard en vlug
Er komt geen enkele droom terug

Herinnering aan een warm thuis
Gevat in een stenen huis
Nog één keer strijk ik langs de muur

De droom beëindigt nu haar huur

Greetz,
Harrie