Milan...

Soms, heel soms, krijg je in mijn vak terug wat je geeft.

Ik geef veel, dat zit in mijn werkstijl, en aan iedereen hetzelfde.
Pupillen en collega's alike.
Sommigen pikken niks op, sommigen alleen wat ze nodig hebben en sommigen vereren je met een hele hoop wisselgeld.

Een van die mensen die me veel terug geeft is Emiel.
Op mijn laatste werkplek binnen gekomen als pupil, aan mij toegewezen waardoor ik zijn mentor werd.
Samen de klik gemaakt, zodat er wederzijds vertrouwen was, en daarna samen veel goed werk verricht.


Nadat Emiel bij de groep vertrok hebben we contact gehouden.
Hij is inmiddels onderdeel van ons gezin geworden.
Natas' en ik zijn bij Emiels diploma uitreiking geweest, Emiel is op mijn verjaardag geweest....dat soort dingen.

Het zat Emiel niet altijd mee, maar wat hem tot eer strekt is dat Emiel alle tegenslag blijft aanpakken en met goede moed verder gaat.
Een van de 'verrassingen' die het leven voor Emiel in petto had was het vaderschap.
Emiel is sinds kort de trotse vader van Milan.

Milan en zijn moeder wonen tijdelijk in Gouda, waar we vandaag op kraamvisite zijn geweest.

De kleine Milan is een dot van een knul, die door de hele familie flink geknuffeld is.
Ik denk dat de kleine Milan en zijn vader en moeder nog heel wat hobbels over moeten voordat ze een echt, hecht gezinnetje kunnen gaan vormen.
En hoe de toekomst verloopt weet niemand.

Wat ik wel weet is dat de kleine Milan een dijk van een vader heeft.
En dat is het halve werk.

Greetz,

Harrie