Linda Perry

Linda Perry was de zangeres/gitarist van een bandje wat 'nowadays' bestempeld word als een 1-dags vlieg.
De 4-Non Blondes, wereldberoemd door hun, volgens sommigen, op Mockin Bird Hill ge-ente meezing hit What's Up.
Een nummer wat zowel hoog staat in de top tig van meest afschuwlijke nummers als in de top tig van meest geniale One-Hit Wonders.
Wat in ieder geval zeker is, is dat het in geen enkele wijze representatief is voor Ms. Perry of haar band.
De 4-Non Blondes, in het begin bestaand uit 4 dames, maar uiteindelijk 3 dames en een heer, was een zeer goede Alternative Rockband, die meer verdiende dan de bekendheid om 1 hitje.
En hier in Nederland zijn we Mevr. Perry al helemaal vergeten.
Hoewel ze albums produceert van Pink, Christina Aguilera (o.a. het door X-factor bekend geworden Hurt) en James Blunt om er maar een paar te noemen, hoewel ze prachtige nummers schrijft zoals "Beautiful" van Aguilera, en hoewel ze 2 prachtige solo albums op haar naam heeft staan, wil het hier maar niet vlotten.
En ik lijk 1 van de weinige die nog op de hoogte is van haar bestaan.

In Amerika ligt dat anders, daar is ze de gast van bands als Velvet Revolver of The Who en zingt ze met mensen als Grace Slick.
Ik weet nog dat de lesbische Perry een enorme aantrekkings kracht op me had als jonge gozer.
Veel van haar rebelse houding, deels voortkomend uit haar 'knap en lesbisch' zijn, werd door mij als alternatief en opwindend ervaren.
Kortom, de diepere lagen ontgingen mij, en ik vond haar gewoon een lekker kinky wijf waar ik best een tijd een crush op heb gehad. Zoals het hoort op die leeftijd.
Nu grijpt ze me voornamelijk omdat ze met zo'n ongelooflijk veel gevoel, "soul", nummers kan maken maar vooral zingen.
Niet zuiver, maar met zoveel ballen,......alsof ze echt huilt terwijl ze het zingt.
Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat Perry na een goede avond optreden emotioneel volledig 'leeg' is gespeeld.
Luister naar Morphine & Chocolate van het enige 4 Non Blondes album Bigger Better Faster More.
Niet alleen snap ik dat de morfine en chocola geen vervanging zijn voor haar gebroken hart, ik hoor ook dat ze van beide net een flinke dosis genomen heeft om het te proberen.
Aan de andere kant hoor ik ook een hele 'happy twinkel' in haar stem als ze iets zingt als Pleasantly Blue van datzelfde album.

Op haar solo albums veranderde muziek licht, maar de kracht van de songs bleef.
Kijk naar Freeway of Fill Me Up van haar eerste soloalbum In Flight ('96) uit.

Maar ze werden ook veel persoonlijker.
Hoor hoe ze de liefde voor een vrouw bezingt in Jackie of hoe ze God aanroept omdat ze zich als een losgeslagen schip voelt in Lost Command of de blues van Fly Away van haar tweede soloalbum After Hours uit '99.
Maar ik kan mijn liefde voor Linda niet beter laten zien dan met de 3 filmpjes die ik vond op het onvolprezen YouTube.
Van een optreden dat 4 Non Blondes deed voor het al even onvolprezen TV programma 2 Meter Sessies.
Spaceman, In My Dreams en het kippenvel bezorgende Mighty Lady

Enjoy en greetz,
Harrie