Ik pretendeer geen Leo Blokhuis te zijn, verre van dat, maar er zijn wel wat muziekverhalen die ik kwijt wil via dit Weblog. Voor wie het intreseert zal ik maar zeggen.
Bijvoorbeeld over
Pete Townshend, gitarist en creatief brein achter The Who.
Ik vind Townshend een zeer intrigerende persoonlijkheid, maar ook een persoon die me soms nogal tegenstaat.
Townshend praat veel, erg veel. Je gooit er voor een kwartje 1 vraag in en krijgt voor 10.000 euro antwoord.
En het is nooit wat je denkt. Vraag je bijvoorbeeld: "Is Lifehouse belangrijk voor je??" dan is het antwoord niet ja of nee, maar bijv.:"Nou niet belangrijk, maar meer constant intressant"o.i.d.
Op de DVD uit 2000, Live At The Royal Albert Hall, roept iemand uit het publiek, tijdens een van zijn langdurige betogen over de oorsprong van een nummer, dat hij muziek wil horen. Iets wat Townshend zichtbaar en hoorbaar behoorlijk in het verkeerde keelgat schiet.
Townshend weet het (inmiddels) van zichzelf, en noemt zichzelf een 'pretentieuze intellectueel'.
Hij vind zichzelf ook geen entertainer, maar een artiest. ("Every cunt can be an entertainer") Ikzelf heb meer met de recht voor zijn raap ideologie van zijn vocale partner Roger Daltrey, en denk dat ik om die reden ook af en toe "in de clinch" lig met profesor Pete, net als Daltrey zelf.
Tekenend voor de man Townshend is zijn obsessie met het Lifehouse project.
In de begindagen van The Who, de ruige R'n'B tijd zal ik maar zeggen, met hits als Can't Explain en My Generation, voelde Townshend zich beslist niet thuis in de band.
Ze hadden succes en Townshend erkende de speciale chemie tussen de band leden.
Ze waren beslist geen vrienden, maar wanneer ze samen de planken op gingen ontstond er iets bijzonders....chemie.
Maar de muziek die ze maakte was niet de muziek die Townshend wilde maken.
Hij eperimenteerde al met (mini) Rock opera's op het 2e Who album "A Quick One While He's Away" met het gelijknamige nummer. Wat eigenlijk meer een soort medley van nummers was dat 1 verhaal vertelde.
Daarna volgde Tommy, maar ook dat was nog niet wat Townshend echt wilde. Na Tommy ging hij aan de slag met zijn obsessie die hem op en af nog 40 jaar zou bezighouden.....Lifehouse.
Heel simplistisch verteld is lifehouse het verhaal van de wereld na een ecologische ramp, waar mensen alleen nog maar met elkaar kunnen communiceren via het systeem van de "Grid", waar je je'"life suite" op aan sloot. Nu nog beweren mensen dat DAT de eerste voorspelling van de komst van internet was.
Maar in het hoofd van Townshend en onder de invloed van de lessen van zijn toenmalige 'guru' Baba Meher, groeide dat concept tot iets gigantisch. Het bevatte bijvoorbeeld een grondtoon die rond de wereld moest zwerven via wereldwijde concerten waar een ieder toevoegde aan die toon wat hij of zij via het publiek gevoed kreeg. En meer van dat soort zweverigheden. Townshend heeft altijd de filosofie aangehangen dat een band op een podium simpel weg niets meer of minder deed dan terug geven wat ze van het publiek kreeg. Iets wat versterkt werd toen hij Baba Meher's theorien daarover leerde kennen.
Wanneer je dat vertaald naar enthousiast spelen voor enthousiast publiek, dan kan ik er wat mee, maar wanneer dat betekent dat het publiek de band moet gebruiken als hun instrument dan ben je me kwijt. Ik kan een hoop hebben, maar van mijn instrument blijf je af ;-)
Uiteindelijk bezweek het Lifehouse concept onder de VEELS te grote en te wazige conceptplannen van Townshend en de verwachting van de managers en platenbonzen dat er weer even een succesvolle 2e Tommy op tafel gegooid zou worden.
Wat er overbleef waren de nummers die voor het concept geschreven waren en die tesamen het album Who's Next zouden worden. Misschien wel het Beste Who album ooit, in ieder geval wat mij betreft.
Wie zich iets verdiept in het Lifehouse verhaal haalt uit de teksten van Who's Next nog waar ze in Lifehouse bedoeld was. Het nummer Behind Blue Eyes, nu vaak gezien als een 'love-song' was ooit geschreven voor de 'bad-guy' uit Lifehouse. Baba O'Riley (over Baba Meher) en Won't Get Fooled Again waren de overgebleven exponenten van Townshends computer (lees grondtoon) experimenten.
Uitzondering was het nummer My Wife, wat door John Entwhistle geschreven werd om er iets meer een Who album van te maken dan een Pete Townshend solo album.
Het album werd een groot succes, The Who maakte eindelijk de muziek die Townshend voor ogen had, maar toch bleef hij gedesillusioneerd achter na het mislukken van zijn Lifehouse project.
In de loop der jaren bleven afgekeurde nummers van het Lifehouse concept zoals Pure And Easy en Join Together, terugkeren op diverse Who platen en Townshend solo platen.
En uiteindelijk ging hij via met Lifehouse verbonden verhalen, zoals zijn solo album Psychoderelict, naar een met de hulp van de BBC uitgebrachte complete versie van Lifehouse zoals hij het bedoeld had. Muzikaal gezien dan, zonder de internet experimenten en de bijbehorende "grondtoon concerten" etc.
Maar ook daarna was het nog niet klaar. Townshend schreef een weblog novelle over een (en ik ga het weer simpel zeggen) gestoorde gevangen muzikant (Ray High hoofdpersoon van Psychoderelict) die zich zijn loopbaan herrinnerd, "The Boy Who Heard Music" (wat zijn oorsprong via Psychoderelict weer in Lifehouse had,..... volgt U me nog??).
TBWHM was weer de oorsprong van de mini opera Wire & Glass op het nieuwste album Endless Wire, wat weer gaat over een 3-mans bandje bestaande uit een Jood een Christen en een Moslim waarvan de 1ste de 2e dood.
En hij starte zijn internet music concept via The Lifehouse Method, waar op een paar basis muzieknoten en stukken van Townshend willekeurige bezoekers mogen en kunnen uitbouwen tot een never ending musical concept.
En hoewel Townshend nu claimt bijna klaar te zijn met zijn Lifehouseproject, praat hij er nog zoveel en zo graag over, dat ik denk dat hij er nooit mee klaar zal zijn. Als je alles wat hij er ooit over gezegd heeft probeert te lezen ben je al een jaar bezig, om nog maar te zwijgen van 'begrijpen' van het concept. Ik waarschuw U maar alvast.
Wie er wel een poging toe wil wagen kan via de diverse links die ik in dit stuk verwerkt heb zich verdiepen of stukbijten op het fenomeen Townshend.
Ikzelf ben blij dat hij de nuchtere Daltrey ooit tot muzikale broeder heeft verkozen en geniet van de mans geniale muziek. En pik de simpele bovenlaag van zijn diepere betekenissen. Da's voor mij voldoende.
Greetz, Harrie
Het concert van gisteren bestond uit een acoustisch gedeelte voor de pauze en een electrisch gedeelte na de pauze. Fantastisch was het. Supergaaf !!
De hele band was in topvorm, maar het zal jullie niet verbazen dat met name de vocalisten er voor mij uitsprongen.
In het acoustische deel zat een nummer wat ik niet kende maar wat O Zo mooi was. 
Maar ik, God wat vond ik de roodharige Marian een stuk. De actrice Judi Trott was als een goddelijke Meikoningin voor mijn door hormonen bestierde fantasie.
Maar niet alleen zij, ook de andere acteurs spraken tot de verbeelding.
ik ben blij dat ik iemand ben die muren beklimt.
Deze Blog-entry, om maar eens een goed Hollands woord te gebruiken, is voor Mariska.
Maris' bleek een ongelooflijk accurate en punctuele, organisatorisch uiterst vaardige stagaire.
Maar de waarheid is dat beide heren elkaar feilloos aanvoelden.
Als je naar de DVD No Quarter - Unledded kijkt, en de heren ziet improviseren met Marokaanse musici in Marrakesh, op de vloer gezeten, meedeinend op de Afrikaanse ritmes rest niets dan verbazing.
A Lazy Sunday Afternoon feat. Rene Clemens (uiterst rechts) en Harrie Hendriksen (uiterst links).
En zelf zonder de teksten te lezen of te horen zie ik Louisiana, Montana, Texas, achterbuurten, stoffige straten, rokerige bars, Cadillacs.
