Er moet mij iets van het hart. Over de Goedheiligman. Of liever gezegd over hoe we daar tegenwoordig mee omgaan.
Toen ik kind was werd de ontdekking omtrent de status van Sint overgelaten aan je eigen ontdekkingsdrift.
Was je een slim, wetenschappelijk aangelegd en irritant structopaatje dan had je tegen je 6e levensjaar aldoor hoe de vork in de steel zat.
Die kinderen stopte dus al vroeg met het vragen van grote dure kado's omdat ze wisten dat de bron van al het goeds en lekkers toch nooit verder zou komen dan een paar zelfgebreide sokken, en een letter van de Wibra.
Maar de fantasievolle kinderen die hielden van dromen en wensen, zoals ik, konden het wel eens vol houden tot hun 9e, 10e of zelfs 11e jaar.
Ik weet nog goed hoe we met de hele familie van mijn vaders kant bij Oma Sinterklaas vierde. En hoe ik 'ontdekte' hoe de vork in de steel zat.
Verwachtingsvol zat ik bij het raam dat ik zo onderhand kende als het startpunt van de pepernoten en snoepregen, en ik wilde groots binnen halen dat jaar.
Toch nog onverwachts begon vanuit die hoek de welbekende aanval van veels te harde pepernoten en suikergoed waar je tegenwoordig een verzekeringspolis voor af moet sluiten. Maar ik was een kind en ik vond het lekker dus werkte me gestaag maar zeker naar de bron toe. En daar zag ik een zwaar behaarde blanke hand die ik ook meende te herkennen van aanvaringen met mijn billen op momenten dat ik me thuis minder voorbeeldig gedragen had.
En in een keer viel alles op een rijtje. Mensen die "ineens" met zijn allen moesten plassen of "iets uit de auto pakken". De knipogen en het gelach.
Ach hoe graag ik mijn kinderen een soortgelijk trauma had gewenst.
Maar tegewoordig word er verplicht in Groep 5 al lootje getrokken.
Het geloof van mijn kinderen is bepaald door de massa die als hun kinderen 6 zijn al willen weten welk mobiel telefoontje of Playstation ze nou willen hebben en dus bij het uitzoeken an passant maar even melden dat Mama en Papa Sint zijn.
En dat hij of zij vanaf nu alle dure wensen maar tot Sint Nicolaas moeten bewaren.
Ik heb mijn 2 kinderen, dromers, net als hun vader, dus verplicht moeten inlichten.
En ik vind me dat een partij bezopen.
Ik krijg ineens heel veel zin om me morgen zwart te schminken, een zak strooigoed van vorig jaar aan te schaffen (type XXL hard) en de hele dag op zoek te gaan naar slim wetenschappelijk aangelegde structopaatjes om naar hartelust te bekogelen met mijn strooigoed.
Greetz,
Harrie
7 opmerkingen:
Ik praat je wel naar de mond in mijn reacties op deze weblog. Nu weer dus: ik ben het helemaal met je eens.
Rene
ps
die diep in zijn hart nog steeds in Sinterklaas en de Paashaas gelooft!
2 zielen ?? of zoiets. Nou vind het niet naar de mond praten hoor. Vind dat wel geinig een beetje reactie in het Blog.
Nou zijn er nog meer die dit blog lezen (weet ik toevallig), als die nou ook af en toe eens wat achterlieten zou ik het helemaal te gek vinden.
Greetz,
Harrie
Oke, ik zeg nu niks ..... zing alleen voluit "Zie ginds komt de stoomboot ....".
Rene :-)
Ja die plaats in huis bij Oma was op sinterklaasavond erg gewild....de pepernoten kwamen immers altijd achter dezelfde luxaflex vandaan!!!! En ieder jaar waren er inderdaad weer een of meerdere ooms "plotseling" afwezig. En ach, dat de zwarte Piet wit was dat namen we maar voor lief, het waren onvergetelijke avonden!
Gr Patricia
Weet je wat ik me ook nog zo goed herinner Patric'?? Je had altijd wel een 2e ronde "bonken aan de deur" waarbij de surprises verschenen waar minstens 3 gereedschapskisten voor nodig waren. Inderdaad onvergeetlijke herinneringen....;-)
Greetz,
Harrie
ZUCHT....!!!!Ja Har, die goede oude tijd. Wat geweldig was dat altijd bij oma. Ik zou het met alle liefde van de wereld nog wel een keer over willen doen!!!
Liefs en een dikke kus,
Eline.
En een dikke kus retour. Hoe is het met je Pa ??
Harrie
Een reactie posten