Mee groei bands

Van de vele, vele bands waar ik van hou zijn er heel wat die ik in de loop van mijn leven heb leren kennen. Ze bestonden allang, ik ontdekte hun muziek en begon ze te verzamelen.

Goede voorbeelden in mijn geval zijn The Who, Beth Hart, Ayreon, Chris Rea, Gary Moore, Nazareth, Neal Morse.

Ik leerde Deep Purple bijvoorbeeld kennen via een LP die ik van een neef kreeg, Who Do We Think We Are.
En via die LP, en een buurman die een groot Deep Purple fan was, begon ik me in DP te verdiepen en werd fan. Een grote fan.
En via Deep Purple kwamen Rainbow, Whitesnake, Gillan, Dio, Black Sabbath, Uriah Heep.

Van die laatste band ben ik zelf zo ongelooflijk devoot fan geworden dat ik inmiddels het voorrecht heb regelmatig wat toe te voegen aan hun web-log (http://www.uriahheep.web-log.nl/) , en zelf in hun voorprogramma heb mogen spelen. Het Uriah Heep verhaal zo groots dat dat absoluut een apart stukje in dit Blog verdient...ter zijne tijd.

Maar er zijn, als je mazzel hebt, ook bands in je leven die volledig met je meegroeien.
Je ontdekt ze als ze ook net ontdekt kunnen worden, word fan, en volgt ze de verdere rest van je leven door (diepe) dalen en (grote) hoogtes.

Mijn muzikale broeder Rene heeft zoiets met Creedence Clearwater Revival/John Fogerty, ik heb het met U2.

Ik zat op de Agrarische school waar ik een vriendje leerde kennen die fan was van de jonge (punk??) band U2.
Ze hadden net hun 2e album October uit wat volgens zijn zeggen iets minder was, maar toch, het was een goede band.
Ik kocht Boy en October op LP, en was dus nog net op tijd om hun eerste doorbraak, met het album War, "live" mee te maken.
En vanaf dat moment heb ik ze gevolgd, en dingen die een nieuwe fan allemaal nog moet gaan ontdekken, live meegemaakt.

Met 400 man in Vredenburg Utrecht kijken naar 4 jonge honden (ik was zelf een licht illegaal aanwezige puppy ;-) die hun album War promoten in de War Tour. Voor het eerst hoorde we Sunday Bloody Sunday.

Hun glorieuze optreden op de 1ste Live Aid, het uitbrengen van The Unforgettable Fire, ik herrinner me de 1ste keer dat ik het, nu legendarische, langzaam aanzwellende gitaarintro van het 1ste nummer van de Joshua Tree hoorde: Where The Streets Have No Name. Ik hoorde het vvor het eerst op LP, maar kocht uiteindelijk de CD (ja, ja die tijd was het).

Het hele Zoo TV gebeuren, de dance experimenten van Zooropa, Passengers en Pop, en de door mij zeer toegejuichde terugkeer naar topvorm met All That You Can't Leave Behind en Vertigo.
En inmiddels concerten overslaan omdat mensen er al heen gaan omdat het hip is om te doen i.p.v. het 'fan' zijn.
Ieder U2 album wat ik uit de kast pak vertegenwoordigd een periode uit mijn leven en kenmerkt (dierbare) herinneringen.

En nu is er het verzamelalbum 18 Singles, wat ik uiteraard weer ga aanschaffen. Met daarop hun laatste singles, het Beatle-eske Window In The Skies (http://www.youtube.com/watch?v=QQwAWmBIP4I) en uiteraard het rockende, punky The Saints Are Coming met de jonge (Punk??) band Green Day.

"Mee groei bands" (of artiesten) zijn de meest waanzinnig mooie bands die er zijn.

Greetz,
Harrie