Nog iets meer dan 48 uur, en dan zit 2006 erop. Dan kan er een dikke streep onder.
Ik kan in deze tijden, nee, laat ik dat anders formuleren: Ik word steevast een tikkie melancholiek rond deze tijd.
Hou mijn eigen jaaroverzicht en maak de balans op.
Ik vind het goed om zo af en toe pas op de plaats te maken en terug te kijken.
Waar anders kunnen we van leren dan van het verleden ?? Van dat wat al gebeurd is ??
Je kunt niet leren van wat nog moet gebeuren, en dat wat nu gebeurd zal pas blijken een leermoment te zijn geweest als het voorbij is. Dus verleden.
Zo rond deze tijd is het ook traditie dat ik een open brief schrijf voor mijn gezin.
En daarin schreef ik dat ik 2006 het beste met 2 woorden kon omschrijven: Trots en Dankbaar.
Dat eerste zit 'm vooral in personen om me heen. Trots op HUN prestaties.
In mijn gezin, op mijn werk en bij mijn vrienden.
Overal waren mensen die mij trots maakte door hun standvastigheid, hun vermogen tot liefhebben, hun doorzettingsvermogen, hun kracht, hun moed.
Dankbaar, omdat daar waar ik 2005 nogal teneergeslagen afsloot, zonder band, met mijn vader die net weer een hartinfarct had gehad, 2006 het jaar bleek te zijn waarin dat allemaal weer werd rechtgetrokken.
Pa heeft een succesvolle by-pass doorstaan, en word meer en meer de oude, beter zelfs.
EN, bij het scheiden van de markt diende zich de kans aan om me weer bij een fantastisch muzikaal collectief aan te sluiten.
Dankbaar ook voor de mensen die ik heb mogen kennen, maar waar ik in 2006 voorlopig afscheid van heb moeten nemen.
Omdat ze het sterfelijke voor het Eeuwige hebben verruild.
2007 staat te trappelen voor de deur, wederom in prachtige verwachting van mooie muzikale happenings, nieuwe kennismakingen en verrassende positieve gebeurtenissen in bestaande relaties.
Maar ook in 2007 zal de wens "Een gelukkig Nieuwjaar" niet voor iedereen opgaan.
Toch ga ik het weer welgemeend volop meebrullen op 1 januari, omdat we (gelukkig) niet in de toekomst kunnen kijken, en ik het in beginsel toch wel iedereen wens.
Ik kan in deze tijden, nee, laat ik dat anders formuleren: Ik word steevast een tikkie melancholiek rond deze tijd.
Hou mijn eigen jaaroverzicht en maak de balans op.
Ik vind het goed om zo af en toe pas op de plaats te maken en terug te kijken.
Waar anders kunnen we van leren dan van het verleden ?? Van dat wat al gebeurd is ??
Je kunt niet leren van wat nog moet gebeuren, en dat wat nu gebeurd zal pas blijken een leermoment te zijn geweest als het voorbij is. Dus verleden.
Zo rond deze tijd is het ook traditie dat ik een open brief schrijf voor mijn gezin.
En daarin schreef ik dat ik 2006 het beste met 2 woorden kon omschrijven: Trots en Dankbaar.
Dat eerste zit 'm vooral in personen om me heen. Trots op HUN prestaties.
In mijn gezin, op mijn werk en bij mijn vrienden.
Overal waren mensen die mij trots maakte door hun standvastigheid, hun vermogen tot liefhebben, hun doorzettingsvermogen, hun kracht, hun moed.
Dankbaar, omdat daar waar ik 2005 nogal teneergeslagen afsloot, zonder band, met mijn vader die net weer een hartinfarct had gehad, 2006 het jaar bleek te zijn waarin dat allemaal weer werd rechtgetrokken.
Pa heeft een succesvolle by-pass doorstaan, en word meer en meer de oude, beter zelfs.
EN, bij het scheiden van de markt diende zich de kans aan om me weer bij een fantastisch muzikaal collectief aan te sluiten.
Dankbaar ook voor de mensen die ik heb mogen kennen, maar waar ik in 2006 voorlopig afscheid van heb moeten nemen.
Omdat ze het sterfelijke voor het Eeuwige hebben verruild.
2007 staat te trappelen voor de deur, wederom in prachtige verwachting van mooie muzikale happenings, nieuwe kennismakingen en verrassende positieve gebeurtenissen in bestaande relaties.
Maar ook in 2007 zal de wens "Een gelukkig Nieuwjaar" niet voor iedereen opgaan.
Toch ga ik het weer welgemeend volop meebrullen op 1 januari, omdat we (gelukkig) niet in de toekomst kunnen kijken, en ik het in beginsel toch wel iedereen wens.
Maar voordat het 2007 is, en terwijl ik tevreden 2006 uitwandel, beroep ik me nog een keer op mijn muzikale vrienden.
Omdat zij zo vaak in een lied perfect verwoorden, wat deze stumperige man zo slecht kan uitdrukken.
Voor al mijn gezinsleden, familie, vrienden, kennissen en collega's die mij trots en dankbaar maakten (en als je dit leest is er wel een 100% kans dat je er daar een van bent):
Miss Cyndi Lauper & Mr. Jeff Beck met Above The Clouds
(om te horen klik hier om te zien hier)
There's a place where the sun breaks through,
And the wind bites cold and hard
Stings my ears and
Tears my eyes
When the day starts to shout out loud
-
Stand tall
And glide
When you're all alone in the crowd
Don't fall
Don't hide
When you walk above the clouds
When you walk above the clouds
-
When the light is against your face
And your smile is soft and sound
That's when you tell me all your fears
and all your dreams
So sound
-
Stand tall
And glide
When you're all alone in the crowd
Don't fall
Don't hide
When you walk above the clouds
When you walk above the clouds
-
I try and tell you
to keep your head upright
Don't swing your sword and shield against the night
Don't block your blessings, boy, girl
You don't have to fight
You don't have to fight
-
Stand tall
And glide
When you're all alone in the crowd
Don't fall
Don't hide
When you walk above the clouds
When you walk above the clouds
greetz,
Harrie
